Starość. Zdarzyło mi się to po raz pierwszy. Obserwuję ją nie bez ciekawości literackiej. Jakby stanowiła tworzywo. Nie chodzi o niedomagania fizyczne, słabość organizmu – wiadomo, tkanki zużyte, ale jakoś się poruszam, oddycham, krzątam – dzięki Bogu za to. (Chwileczkę: co z tym „dziękowaniem Bogu”? Przepraszam, ale czy jak ktoś mówi „idź do diabła!” albo narzeka: „diabli nadali”, to znaczy, że wierzy w diabła? Chociaż bywa, że ktoś nie wierzy w Boga, ale w szatana – owszem, w szatana tak. Ja sam jestem skłonny wierzyć, że w Hitlera wcielił się szatan). Powtarzam: starość. Obserwuję pewne objawy, które mogłyby dotyczyć każdego roztargnionego osobnika, ale tutaj jest inaczej: są niepochwytnym znakiem starości. Wciąż coś wypada z rąk (zepsuła się „przyczepność”, jak to nazwała pewna młoda i ambitna pani biolog), tłuką się szklanki, został mi już tylko jeden mały kieliszek (nie ruszam tych do koniaku), obserwuję zamiany: miałem coś schować w lodówce, spostrzegam, że przeniosłem to na biurko. Albo do pralki. Obserwuję te objawy i się uspokajam: bo wiem!, bo stwierdziłem!