Nie ma odwrotu. Anna mogła tylko spaść z tej wysokości. Kosztem zanegowania prawdy życia wewnętrznego – do roli kobiety upadłej, odrzuconej przez świat, ale utrzymującej pozory i akceptującej wyznaczone jej miejsce. Kosztem zanegowania życia jako takiego – do poziomu torów kolejowych, bez „ale”.

Karenina umiera nie z miłości. Umiera, ponieważ nie chciała zaakceptować „prawie”. „Prawie” czyni różnicę. I Tołstoj wiedział o tym. W powieści są dwie postaci, które pełnią rolę alter ego autora. Jedna znana, wielokrotnie interpretowana, identyfikowana z Lwem Tołstojem przez zbieżności biograficzne i ideowe. Druga w tym kontekście chyba pomijana. Lewin i Anna. Lewin widzi to samo co Anna, ma te same rozpoznania, ale balansując na granicy samobójstwa, wybiera życie. Jego lekarstwem na całe zło świata ma być wiara i dobre życie w samoograniczeniu. Takiego wyboru dokonał również Tołstoj, by potem do końca życia szarpać się, by doświadczyć gorzkiej pełni dramatu dobrego życia¹. Z ostatnim aktem na stacji Astapowo, gdzie Zofia Andriejewna, wspinając się na palce na postawionym na jej żądanie kamieniu, będzie zaglądała przez okno, by zobaczyć umierającego męża.

Anną Kareniną Tołstoj być nie chciał, ale wiedział, że racja jest po jej stronie. Że gdy odjąć cały ten monde, jego zakłamanie, powierzchowność, brutalność, które doprowadziły ją do szaleńczej rozpaczy, to za straszną decyzją Anny dźwięczy najczystszy ton.

Na sali sądowej Flaubert oskarżony w styczniu 1857 roku o obrazę moralności powiedział: „Pani Bovary to ja”. Gdyby Lew Tołstoj powiedział: „Anna Karenina to ja”, wyznanie to miałoby inny ciężar: nie byłoby deklaracją estetyczną, błyskotliwie ujętą informacją o źródle inspiracji, grą artysty z wymiarem sprawiedliwości i społecznym oburzeniem, byłoby deklaracją etyczną, wyznaniem wiary. Wymagającym i zobowiązującym, odrzucającym „prawie”. Tołstoj powiedziałby: „Anna Karenina to ja”. Gdyby miał odwagę.