W przeciwieństwie do autora Austerii lubię wracać do Stryja. Kiedy po raz pierwszy wysiadłem na tutejszym dworcu kolejowym (chwała Franciszkowi Józefowi!) od razu wiedziałem, że poczuję się swojsko. To Galicja z obrazka, to współczesna Haliczyna, wszystko znajduje się tam na swoim miejscu – idealne miasteczko, choć praktycznie miasto, w głodomorii.

Sierpniowy zapach powietrza, ludzie i zabudowa, wszystko było takie, jakie być na powinno na pograniczu polsko‑ukraińskim. Istnieją takie miejsca na świecie, że będąc w nich po raz pierwszy, ma się wrażenie, że zna się je od podszewki. Tak miałem w Brodach, Czortkowie i w Stryju. Ten ostatni jednak odwiedziłem jako pierwszy i na zawsze pozostanie mi w pamięci to uczucie normalności, kiedy wysiadłem z pociągu i stanąłem przed dworcem. Nazwać to szczęściem wydaje się za dużo, jednak były to pierwsze kroki naznaczone przychylnością i pomyślnością. Było, jak być miało.