W obliczu antyżydowskich zajść, do jakich doszło wtedy na Kazimierzu, niektóre z zawartych w pierwszym numerze „Twórczości” tekstów czyta się do dziś ze ściśniętym gardłem, choćby wstrząsający wiersz Miłosza Campo di Fiori, będący komentarzem poety do obojętności, z jaką spotkało się w jego odczuciu powstanie w getcie warszawskim. Znalazł się tam także bezkompromisowy tekst Wyki Gospodarka wyłączona, który wejdzie później do tomu Życie na niby wydanego w 1957 roku. „Czy formy, w jakich dokonała się eliminacja Żydów, i sposób, w jaki społeczeństwo nasze pragnęło ją zdyskontować, były moralnie do przyjęcia?” – zastanawia się Wyka i odpowiada bez cienia wątpliwości: „nie, po stokroć nie. Te formy i nadzieje były haniebne, demoralizujące i niskie. Skrót bowiem gospodarczego i moralnego stanowiska przeciętnego Polaka wobec tragedii Żydów wygląda tak: Niemcy mordując Żydów popełnili zbrodnię. My byśmy tego nie zrobili. Za tę zbrodnię Niemcy poniosą karę […], ale my już teraz mamy korzyści nie brudząc sumienia, nie plamiąc dłoni krwią. Trudno o paskudniejszy przykład moralności, jak takie rozumowanie naszego społeczeństwa. […] Formy, jakimi Niemcy likwidowali Żydów, spadają na ich sumienie. Reakcja na te formy spada jednak na nasze sumienie. Złoty ząb wydarty trupowi będzie zawsze krwawił, choćby już nikt nie pamiętał jego pochodzenia. Dlatego nie wolno dozwolić, by ta reakcja została zapomniana lub utrwalona, bo jest w niej tchnienie małostkowej nekrofilii”.