Nasuwa się kilka odpowiedzi. Przede wszystkim trzeba jednak zwrócić uwagę na bibliografię Bieleckiego. Debiutuje on w roku 1980 trzema opowiadaniami w „Nowym Wyrazie”; ma wtedy dwadzieścia lat, ale na debiut książkowy musi zaczekać jeszcze siedem. W 1987 roku ukazują się jednocześnie dwie jego książki: zbiór opowiadań Nie ma czarów, nie ma aniołów (Iskry), a także powieść Fistaszek, czyli nadzwyczajna księga czynów Fistaszka Podlotka oraz dziwów arcygłupich. Powieść tylko dla dorosłych (Czytelnik). Bielecki zwraca na siebie uwagę czytelników oraz krytyków – zostaje „obsypany nagrodami”¹, Bereza poświęca mu jedną z odsłon Czytanych w maszynopisie, jego książkę recenzuje sam Myśliwski, wtedy już autor Kamienia na kamieniu – a przy tym udowadnia, że jest gotów podjąć się zarówno krótszych, jak i dłuższych form literackich. W 1988 roku publikuje w „Twórczości” prozę zatytułowaną Z kołysanką do nieba, po czym dopiero cztery lata później kolejną książkę, End & Fin Company, tym razem w międzywydawniczej serii Nowa Proza Polska. W ten sposób Bielecki – formalnie już – trafia do kręgu pisarzy takich jak Andrzej Łuczeńczyk, Dariusz Bitner, Zyta Rudzka czy też Waldemar Bawołek; pisarzy tworzących literaturę przemyślaną pod względem swojej formy, skomplikowaną kompozycyjnie i treściowo, często określaną mianem hermetycznej, ale z pewnością satysfakcjonującą intelektualnie.

[…]

Tak czy inaczej natychmiast staje się jasne, dlaczego nazwisko Bieleckiego – nawet wśród czytelników ze środowiska krytycznoliterackiego i akademickiego – może wciąż niewiele mówić, co najmniej dwa razy wypadł bowiem z czytelniczego obiegu. Jeśli dodać do tego famę, jaka do dziś prześladuje niektórych autorów bliskich Henrykowi Berezie, a takim bez wątpienia jest Krzysztof Bielecki, obraz dopełnia się. Bo przecież pisarze „Berezowi” nigdy – może poza Wiesławem Myśliwskim, Januszem Rudnickim, Urszulą Kozioł i Tadeuszem Nowakiem – nie cieszyli się szczególną popularnością. I nie myślę wyłącznie o autorach takich jak Marek Słyk, Jan Drzeżdżon czy Ryszard Schubert. Twórców spod znaku Berezy posądzano o przeintelektualizowanie i pretensjonalność, o pisanie niezrozumiałe, co w efekcie kończyło się zaszufladkowaniem ich jako postmodernistów. Tylko czy rzeczywiście byli oni postmodernistami? Czy Bielecki – przedstawiany czasem jako „pierwszy polski postmodernista” – zasługuje na tę etykietkę? I tak, i nie.