Opowiem tedy przygodę moją.

– jak śpiewał bard tamtych lat, Jacek Kaczmarski (cytuję z pamięci). Czy Wejdą, czy Nie Wejdą, też do końca nikt nie wiedział. Za wschodnią granicą znowuż pierestrojka, cały system się wali, a wiemy, że jak się tam wali, to się nie zawali, tylko zaraz w straszne Imperium przejdzie. I ja w tym wszystkim na opak. Bo dziwacznie Zawieszony pomiędzy – między PZPR‑em, za który wstydziłem się szczerze, lecz przecież nie tak, by rzucić legitymację, a „Solidarnością”, którą podziwiałem też szczerze, ale nie tak, by się do niej zapisać. Czemu nie rzucić? A, bo musiałbym zmienić Poglądy, a na jakie zmienić, kiedy żadnych nie miałem, tylko takie jak wszyscy. Tedy bez Poglądów rzucić – też głupio, bo powiedzą, że dla Koniunktury rzucam albo i ze Strachu. Czyli za tchórza robić? No nie, już lepiej za beton. Znowuż do „Solidarności” wstąpić? Kiedy tam wszyscy do Kościoła chodzą i Modły zanoszą o ojczyznę wolną albo i Śpiewają, że na drzewach zamiast liści będą wisieć komuniści. A ja, ateista, w Alei Róż urodzony, dziecko aparatu partyjnego, krew z krwi i kość z kości PRL‑u, resortowe bambino w całej krasie, no, sól ziemi zaoranej świeżo po reformie rolnej, ja mam te pobożne piosnki nucić? Toż i głupio jakoś tak przeciw rodzinie, i tyż trochę jakby żaba nogę do kucia podstawiała. W takim więc położeniu mojem do Turcji udałem się, ale gdym na ankarską ziemię zstąpił, zaraz zrozumiałem, że mi wracać Nijak. Dlaczego Nijak? Bo nijak, gdym Nagle zauważył, choć z drugiej strony wcale nie Nagle, że ja od Czegoś wyjechałem, i za nic, za nic do tego Czegoś nie chcę z powrotem. Że ja od „Solidarności” wyjechałem i od Partii wyjechałem, od Stanu Wojennego i od Papieża, od Polski zniewolonej w komunizmie, ach, przeklętym, wyjechałem i od patriotyzmu szczerego, ach, świętego, w Kościele wyjechałem, od męki działaczy internowanych i podłości aparatu skomuszałego wyjechałem, i wyjechać może łatwo było, ale wrócić do tej formy połamanej, do tych krzyków gwałtu, co się dokonuje i dokonać nie może, do tych bełkotów tego samego w koło Macieju powtarzania, ech, niech wraca, kto chce do Narodu swego świętego, chyba Przeklętego, do tego Stwora, który ryczy, tupie, stanem wojennym wywija, po kościołach szatę rozdziera, wszystkich Męką zamęcza, św. Ślamazary swojej podrygami, gdy ja niczego nie mam, niczym nie jestem… A jednak! A jednak Turcja… jakiż wypoczynek. Jakbym nagle na gigancie się znalazł. Jakie wyzwolenie. Jakie formy rozluźnienie. Jakież zanurzenie w tymczasowości, w zagubieniu, w odmęcie, w szumie, w Azji, w oszołomieniu, w nicości, w dowolności, w wygnaniu…