„Było, jak mówię”¹. Tak brzmi, zakończone kropką, pierwsze zdanie nowej powieści Wiesława Myśliwskiego. Kropkę tę odbieram jako bardziej stanowcze oznajmienie, niż byłby nim wykrzyknik. Ale zaraz zadaję sobie pytanie − kto „mówi” właściwie − bo wcale nie jest to jasne z początku ani po lekturze pierwszego rozdziału. Domyka się on czymś w rodzaju śledztwa, powinien zatem być możliwie jednoznaczny, ale nie jest. Co więcej − ta niewyraźność mówiącego staje się jego rozmyślną wielopostaciowością, ponawianą w całym utworze, po przeczytaniu którego mamy w tym względzie tylko nieco więcej jasności niż z początku. Musimy bowiem przyjąć, że tych, którzy tu mówią, jest co najmniej dwóch, a wewnątrz ich wypowiedzi pojawia się całe mnóstwo głosów różnych postaci, z różnych czasów i miejsc. Dominujący dwaj narratorzy są właściwie jednym, lecz rozdwojonym, w dwóch osobach do nas mówiącym. Zatem Dwójca, a choć nie święta, to dziełem pisarskim wysłowiona, więc i wysławiona.