Nie była to zapewne przyjaźń ani prosta, ani łatwa, o czym świadczy fakt, że nie tak szybko przeszli na ty. Formułą „Drogi Panie” zaczynali listy do siebie jeszcze w pięć lat po nawiązaniu listownego kontaktu i zawarciu znajomości. Pisali do siebie, odwiedzali się, spotkali się ze sobą, kiedy to tylko było możliwe. Ich przyjaźń opisana w listach ma co najmniej dwa wymiary: ten pierwszy nazywam służbowym, związany jest z literaturą, z literatury życiem wewnętrznym i zewnętrznym, natomiast ten drugi nazywam osobistym, prywatnym. Ten pierwszy stanowił przyczynę i podstawę znajomości, ten drugi ujawnił się z czasem; po przełamaniu pierwszych lodów, po wzajemnym przekonaniu się do siebie, wskutek czego zdobyli się na tak wielką wobec siebie intymność.

Pisali do siebie bez ogródek, bez owijania w bawełnę. O swoim życiu codziennym, o swoich problemach rodzinnych, o kłopotach osobistych i zdrowotnych. Ale nie tylko – bo także o tym, co się przez te wszystkie lata w Polsce działo; no i również o tym, co działo się w środowisku, w którym znaleźli się, zajmując się czynnie, czyli twórczo, literaturą. W ich listach pojawia się mnóstwo znanych nazwisk, a że obydwaj od tego środowiska się dystansowali, że każdy z nich przyjął na swój sposób pozycję outsidera – Różewicz w środowisku literackim, Przybylski w naukowym – nic więc dziwnego, że dzieląc się przemyśleniami i refleksjami, nie przebierali w słowach. Co ciekawe, celował w tym zwłaszcza Przybylski, którego styl miejscami jest więcej niż pikantny, choć gwoli ścisłości Różewicz też potrafił się posłużyć piórem jak mieczem.