Tak, zna to chyba każdy. Zazwyczaj takie przeżycie owocuje zdumieniem: jak inny jest ów ktoś, spotkany oto po latach, od tego pamiętanego z okresu niedojrzałości! Jak niepodobny do siebie, jak niezgodny z tym wszystkim, co zdawał się zapowiadać. Wręcz jego przeciwieństwo. Wtedy żywy i śmiały, wesoły i rezolutny, teraz cichy, niepewny, przygaszony i smętny. Albo całkiem odwrotnie: kiedyś zamknięty w sobie, niepozorny, nijaki, a teraz wygadany, wyrazisty i butny.

Ale źródłem zdumienia bywa też podobieństwo owej dorosłej postaci do jej zwiastuna z przeszłości – uderzająca ciągłość jej rysów i charakteru. Patrzymy wtedy na nią z niejakim rozczuleniem, że oto mamy przed sobą zadziwiającą kopię tego, co znamy z dzieciństwa – tyle że powiększoną i uwydatniającą dobrze znane nam cechy. I bawi nas ta zgodność z niegdysiejszym obrazem; i myślimy z uśmiechem: „a więc to dalej on, ten sam pamiętny kobold z epopei młodości, tyle że w większej skali! Nic a nic się nie zmienił”.

Takie właśnie spotkanie z przyjacielem z dzieciństwa, który pozostał sobą pomimo upływu lat, stało się moim udziałem w roku 1999 – u schyłku długiego lata, w pierwszym tygodniu września.