Wyjeżdżają bez bagażu.

Zostawiają rzeczy, z którymi nie wiadomo co zrobić.

Właściwie do wyrzucenia, ale jakoś szkoda.

Zostawiają wspólnie przeżyte lata, tysiące minut,

rozmów, tony wydarzeń, książki.

A my, na razie żywi, stajemy się

strażnikami ich tajemnic,

powierzonych w godzinie,

kiedy kolory jeszcze nie zdążyły się obudzić,

wszystko tonie w szarości

i tylko słowa najbliższe są prawdy.