Krewki wariat kręci się po tarasie baru Havana. Dopiero zaczął, dopiero się rozkręca, więc może nie taki krewki. Ale już zrobił dwa piruety z nerwem, już rozmawia z marami, już rozgardiasz nadmiaru idzie mu na twarz. Ktoś się już odsunął, jeszcze jak przed kimś niezgrabnym, na razie tylko ja go rozszyfrowałem. „Pan Maupassant zamienił się w zwierzę”. Ale na razie to raczej ryś niż tygrys. Nawet ma na uszach siwe pukle włosów. Cały jest obrośnięty nierówno, na rozkurz. Ma bokobrody i wąsy, za to z brody ma tylko ruinki, to tu, to tam kępka. Tak samo jest na głowie, narośnięte chwasty, a nie czupryna. Oczy ma błękitne i intensywne, jakby ktoś dolał czarnego atramentu do źrenic. Wybił mnie z marzeń, od dziecka jestem czujny na zamaszystość. I teraz popatruję, z czterech kroków, jak się rozpędza. Zrzucił ze stolika pucharek po pilsnerze. Widzę drobne ewakuacje, szuranie krzeseł, słyszę rosnące szepty, już się dopatrzyli w nim tego, co ja. Twarz i szyję ma niemal karminową, ogorzałą od wczoraj, od grudniowego dnia tysiąc osiemset siedemdziesiątego dziewiątego roku, od ognia listów. Flaubert, mistrz, przyjaciel, bliżej już będący śmierci niż litości, zaprosił go wczoraj, sto czterdzieści sześć lat temu, na uroczystość. Na palenie listów. Od matki, od kochanek, od Colet. Niektóre czytał głośno, słabym głosem gasnącego Don Juana. Wyciągane z kufra listy rzucały prostokątny cień, odsłaniały minione w czytaniu i popieliły się w kominku, czarne strzępy parzyły szyję i twarz Maupassanta.

Małe „u” musi gdzieś być między nami, próbuję je znaleźć. Nie ma go w krzesłach, te są raczej jak małe „k”. Nie ma go w stołkach i stolikach urychtowanych w nudne „o”. I nagle widzę. Jest „u” w rozgałęzieniu, fikusa chyba, w wielkiej donicy. „Y”, „y”, „y” i na końcu, „u”, no może „v” ale przecież w łacinie… A on już też na „y y y”, wyrazy mu się skrępowały między rozumem a gardłem, chrapliwie przeszedł na samogłoski, największy z Normandczyków, uczeń wąsatego Gustawa. Już nadszarpnięty, nadpruty jak firanka zajmująca się ogniem.