Stare kobiety jak wyschnięte studnie

już nie czekają na wiadro z żurawiem

i słońce do nich nie zagląda rankiem

ani się obłok nie odbija w oczach.

Wciąż chusty wspomnień piorą w pochyleniu

te same modlitwy bezzębnie mamrocząc

i ciągle sypią się im zmarszczki czułe

na dno ich coraz, coraz głębszej nocy.

I konie stare umierają w marszu

nawet po śmierci nieco lunatyczne.

Czas jeszcze jakiś idą w swym zaprzęgu

aż zesztywnieją ich spotniałe grzywy.

Tylko dziewczynki nieświadome żartu

natury rozkwitającego ciała

niosą je ufnie wprost w płomień południa

aby pod wieczór na popiół osiwieć.