Znów noc i znów nie mogę spać. Po jednej stronie płoną Bucza, Irpień, Hostomel, a po drugiej, gdzie mieszkają moi rodzice, płonie Czarnobajewka, która już tak wiele wycierpiała. W głowie huczy mi od rakiet wybuchających w Kijowie, Charkowie, Mariupolu, Czernihowie…

To tramwaj, dziewczyno, zwykły tramwaj, te ściany wytrzymają wywołane przez niego drgania, nic się nie zawali, nic się nie spali!

Nie mówmy już o tym. Zwłaszcza przed nocą. Nie chcę znowu widzieć, jak trzydzieści koni płonie żywcem w hostomelskiej stajni. Nawet konie! Nawet konie… Je też należało zdemilitaryzować, zdenazyfikować, one także stanowiły groźbę potencjalnego członkostwa w NATO?

Dobrze, pomówmy o czym innym. Wyobraź sobie powrót do domu – zmęczone, ale szczęśliwe oczy męża, który wita cię, obejmuje, przytula… Tusia – rudy, zabawny kundelek, który ze strachu przed ostrzałem chował się pod deskami tak głęboko, że potem ledwo mógł się spod nich wydostać, próbuje wcisnąć się teraz pomiędzy was. Kot Waśka siedzi na czereśni i miauczy. Czereśnia, choć w tym roku nieprzycięta, jest obsypana kwiatami – zawiąże się na niej wiele owoców. Wchodzisz do domu – swojego szczęśliwego rodzinnego domu, który przetrwał, wytrzymał, ostał się… Obchodzisz po kolei wszystkie pokoje – wracasz do swojego życia, bierzesz w ręce każdy ukochany drobiazg, płaczesz, dziękujesz Bogu, mężowi, żołnierzom…

Nie wiem, czy nadal mam dom. Czy wciąż mam męża… Od tygodnia żadnej wiadomości. Jedynie pasek telewizyjny, który wydaje się wychodzić z samego dna piekła, donosi o kolejnych połaciach zniszczonej, spalonej – czarnej jak smoła…

Nie oglądaj wiadomości.

Tylko jak to zrobić?

Zwyczajnie.