Pan jest moim pasterzem, niczego nie pragnę,

prawie wszystko mi odebrał,

zdruzgotane pastwisko,

czego miałbym się lękać.

On jest bliżej, niż się zdaje,

aż do rana

przebywać mogę w Jego domu,

gdzie milczy długo, milczy uparcie.

Szczęście i życzliwość mnie prowadzą,

także głosy ukochanej i zmarłych przyjaciół.

Jego pręt i laska są mi pociechą,

albowiem rózga i kańczug

nocą tańcują po mnie, nie dasz mi spać,

aż nad ranem miłosierny opatrunek

w postaci wyczerpania.

Prochy ukochanej pochowaliśmy wczoraj,

na grzebieniu jej rude włosy,

w szafie sukienki,

zapachy

nie bledną.

Zastawiasz stół, kielich mój napełniasz po brzegi,

by zaraz mocno pociągnąć za obrus,

rozpychasz się w nas jak kula wśród kręgli.

Kielich się rozpryska i tłuką naczynia,

łzy cieką i ciemność zapada u stołu.

Samem popiół,

a wstać mam z popiołu?