Muzo, pomóż wyśpiewać los przemyślnego męża,

Który zburzywszy Troję, wiele lat błądził po świecie

I wiele miast odwiedził, i spotkał setki ludzi,

I poznał ich zwyczaje, charaktery i myśli.

5Lecz wycierpiał też wiele, kiedy żeglował po morzu

I musiał walczyć o życie i powrót swych towarzyszy;

Których wszelako nie zdołał ocalić od zagłady,

Bo, nazbyt pewni siebie, zginęli przez głupotę,

Zjadłszy woły Heliosa, potomka Hyperiona.

10To właśnie on nie pozwolił cieszyć się im powrotem…

Ale, boska Kalliope, zacznij, od czego chcesz!

W tym czasie, kiedy wszyscy, co uszli cało z wojny

I długiej morskiej podróży, i siedzieli już w domu,

On jeden, choć także tęsknił za swoją ziemią i żoną,

15Przebywał w mrocznej jaskini u boskiej nimfy Kalipso,

Która go chciała na męża i trzymała w niewoli.

Ale nawet i później, kiedy bogowie w końcu

Utorowali mu drogę do rodzinnej Itaki,

Gdzie żyli jego bliscy, miał nie uniknąć walki.

20A przecież wszyscy bogowie pragnęli jego dobra!

Jedynie gniewny Posejdon ciągle go prześladował.

Ale ten groźny bóg przebywał wtedy daleko,

Na samym krańcu świata, tam, gdzie mieszkają Etiopi –

Jeden ich szczep na wschodzie, a drugi na zachodzie.

25Przyjmował od nich ofiarę ze stu baranów i byków;

I bawił się, ucztował.

[…]

[Dalszy ciąg można przeczytać w numerze.]