Zapinana na bigiel czarna portmonetka,

miętówki co niedziela zabierane na mszę,

stare bluzki z poduszkami na ramionach,

szczelnie owinięte w papier śniadaniowy,

kilka kompletów pościeli na zmianę

historii układanej z niewygodnych snów,

przed chwilą, dziecko, krochmalony obrus,

dopiero co przetarty, dziecko, stół,

cztery Bogu ducha winne rafandynki

z jedynego krótkiego wyjazdu nad morze,

motylki na zawsze przypięte do zasłon,

laurki, wierszyki i odwroty zdjęć.

To wszystko kiedyś

będzie należało do ciebie,

powtarzała babka,

a ja wtedy wyobrażałam sobie,

że oto siedzę na wielkim tronie

nikomu niepotrzebnych rzeczy

i oto rządzę ludźmi,

których nie ma.