Słońce w zenicie. Stoi niczym soli słup.

Złoty kur zmiata z nieba senne obłoki,

W przystani nad Wenecją salutuje trup –

biały kapitan wśród śniętych brzuchów płoci.

Tęczują perkalowe sukienki dziewcząt,

po dwie, po trzy spacerują w pół objęte

niskimi pasażami, wysokie piersi drżą

jak stożki wulkanów przed wybuchem lawy.

Madonny chichoczące, żądne zabawy,

wirują wzdłuż i wszerz żółtej promenady.

W kołyskach trawy dziurawe łodzie śnią sen

o wodzie wielkiej i czystej. Z głośników

„Filipinek” leci hit o profesorze –

obiecały mu rozwiązywać zadanie

jak uczciwie i mądrze żyć, tere fere,

wciskają belfrowi kit. Przędzie się lata

pajęcza nić, oplata rezerwistów

z winem patykiem pisanym, mętnych

sutenerów stręczących kobiety tanie

jak barszcz, miejscowych głupków i lokalnych

astronomów wypatrujących wyśnionych

ruchów planet nad Weneją. Na razie bez

zmian. Gniezno śpi i śni. Sierpień sunie skrajem

nieba, a na pomoście w głębi jeziora

siłacz ze Słomianki na bójkę wyzywa

Cygana Jajco zwinnego jak jaszczurka.

Historia kryminalna: Jajco chwyta nóż,

atleta hak żelazny wyrywa z deski.

Nim rozbłysnąć zdążyła stal, poprzysięgli

sobie wrogość po grób, ale już po chwili,

wiejąc przed ludową milicją, popędzili

zgodnie w stronę wysokich trzcin. Po krewkich

chłopcach zaginął ślad. Milczy wody trup.

Słońce stoi w zenicie niczym soli słup.