Najdroższy Foxxy,

jestem daleko, daleko od domu.

W pewnym sensie jest noc i stary żydowski poeta,

podobny do mojego ojca, w przeszklonym budynku YMCA

czyta głupiutkie wiersze, a wszystkie krzyczą: Miłość!

Piętro niżej basen i brzoskwiniowe dziewczyny

w pudrowych kostiumach wskakują do wody, jakby przyjmowały chrzest.

Raz po raz wynurzają się ponad taflą. Jej błękit jest ich małym bożkiem,

pierwszym jest ciało. Każda ma usta w kształcie serca.

Czy to nie zabawne, serce, jego pusta skorupka?

Mogłyby mieć na imię Anne albo pudełko landrynek,

albo słodycz kanarka, który śpiewa, ponieważ nie umie nic innego.

Te dziewczyny wszystkie co do jednej zamknięte w sekwencji ruchów,

podobne owadom zatopionym w słońcu bursztynu

albo medycznym preparatom w kąpieli z formaliny.

Rozczulające jak ten chłopiec, który kocha się we mnie,

ale mnie nie kocha. Dlatego mają na imię Anne.

Bardzo możliwe, że kiedy woda rozpryskuje się

zaniepokojona ich pracowitymi ciałami, wydaje przy tym dźwięk

podobny do melodii srebrnych dzwoneczków, co przypomina śmiech,

co przypomina usta chłopców, gorące na ich karku

i niżej, gdzie dołeczki Wenus. Ale woda studzi krew.

Obejmuje łagodnie kostki i nadgarstki jak dziwne ukwiały,

a potem wszystko zmywa. Zwraca je światu na powrót dziewicze.

Stado syren, co zapomniały brzmienia swej samotnej pieśni.

Kołysze się w nich obietnica raju słodka jak cukier od Tate&Tate.

Na ich smaganych sztucznym światłem skórach krople to łzy,

które ronili chłopcy-bogowie, zanim szli umierać.

Foxxy, bardzo możliwe, że któregoś dnia nasze miłosne zaklęcia

wydostaną się ze skrzyni Towarzystwa Producentów Owoców,

wykiełkują, rozrosną się, rozkrzewią, aż staną się koroną Baobabu,

drzewa dobrej śmierci. Ale zanim, wydech i wdech,

rytmiczny ruch ramion i nóg, i jeszcze błękit, cały błękit tego świata,

jego zimne piekło, kiedy stygnie nam w żyłach i ogień, i krew.