Rozgląda się. Same auta, ani jednego człowieka. Czekaj, jest jeden, otwiera się maska zabytkowego, wielkiego chevroleta i wyskakuje spod niej człowiek o twarzy pomalowanej na zielono, w samych majtkach, w gaciach w czerwone gwiazdy.

– Czekaj – mówi do Paradżanowa II – chwila.

Otwiera bagażnik i wyciąga z niego gitarę klasyczną. Bierze instrument i podchodzi do reżysera.

– To się dzieje naprawdę? – pyta człowiek w gaciach w gwiazdy, chyba sam siebie, i jebs, uderza gitarą w głowę Paradżanowa II. Reżyserowi film się urywa.

Paradżanowa II budzą odgłosy pracy, trzaskanie, warkot, przekleństwa rzucane przez mechaników. Leży na podłodze, na zimnym betonie, w pomieszczeniu z jednym, niedużym, zabezpieczonym kratami oknem i drzwiami z metalu. To składzik, graciarnia, połowa pomieszczenia jest zawalona żelastwem, druga jest pusta, wysprzątana, wyłożona starymi, gimnastycznymi materacami. Człowiek o zielonej twarzy tu jest, robi fikołka do tyłu. Zauważa, że Paradżanow II się ocknął, robi fikołka do przodu. Sięga po gitarę, na stercie żelastwa leży ich kilka.

– To się dzieje naprawdę! – woła podekscytowany i jebs, wali Paradżanowa II gitarą w głowę.

Reżyser, zanim straci przytomność, zauważa, że tym razem jego oprawca jest nagi, między nogami dynda mu penis pomalowany na zielono, to chyba przywidzenie, ale widzi dwa zielone penisy średniej wielkości.

– Ty jesteś ten nowy? Mam dla ciebie kanapkę. – Przed autem, z którego się wydostał, stoi dziewczynka, może mieć dwanaście, trzynaście lat. Nie uśmiecha się, minę ma obrażoną, chyba długo już tu stoi i czeka. Podaje mu kanapkę zawiniętą w folię. – Zgubiłeś adidasa, ciapo, i co teraz? Będziesz pracować w jednym?

Kanapka z żółtym serem i ogórkiem. Paradżanow II czuje piekielny głód, więc pierwsze, co robi, to je. Dziewczynka nie odchodzi, stoi jak stała, przygląda mu się z zainteresowaniem.

– Masz trzydzieści lat? – pyta.

– Dwadzieścia dziewięć.

– Nie wyrzucaj folii na ziemię jak jakiś wieśniak, tylko znajdź kosz – instruuje go i jednak odchodzi. Mija psa, niedużego kundla, wcześniej Paradżanow II go nie zauważył. Pies też odchodzi, idzie za małą.

Kanapka mu smakuje. Folię chowa do kieszeni. Coś uderza go w głowę. To nie gitara, to but, drugi adidas. Śmieją się z niego. Grupa mechaników przygląda mu się z dystansu, ten, co rzucił w niego butem, teraz macha do niego.

– Nie dziękuj!

– Nie dziękuję.

– Jesteś z Siedlec? – inny pyta.

– Nie.

– To na chuj tu jesteś?

– To chuj ci w oko!

– Dwa chuje!

Zostawiają go, rozchodzą się do aut, przy których pracują. Paradżanow II zakłada drugiego adidasa. Wraca kundelek, a wraz z nim dziewczynka.

– Stary chce cię widzieć. Gdzie masz folię?

– W kieszeni.

– Daj, ja wyrzucę.

Podaje jej zwiniętą foliową kulkę.

– Stary to twój ojciec?

– Chyba twój.

– Gdzie mam iść?

Mała wskazuje palcem parterowy budynek w głębi placu.

Pies odprowadza go pod drzwi, ale do środka nie wchodzi.

Stary może mieć najwyżej czterdzieści lat. Siedzi w fotelu, przy stoliku, na blacie leży kilka smartfonów. W gabinecie nie ma drugiego fotela, jakiegoś krzesła, kanapy, czegokolwiek, na czym dałoby się usiąść.

– Siadaj na oponie – informuje go, chociaż na razie nawet nie spojrzał w jego kierunku. Rzeczywiście, przy drzwiach leżą opony, dwie, ustawione jedna na drugiej. Paradżanow II przysiada ostrożnie na brzegu.

– Mechanik?

– Reżyser. Jestem reżyserem.

– Filmy? Filmowym reżyserem? Mogłem coś widzieć?

– Taka erekcja, że mózg staje…

– To? To dobre było, nie żebym potrzebował takiego wsparcia, ale jak bym potrzebował, to po tej reklamie… Gratuluję, dobra robota, ale my nie potrzebujemy reklamy.

– Skończyłem z reklamą. To gówno, nie robota.

– I chcesz zostać mechanikiem?

– Nie.

– Wrestlerem?

– Co?

– Pytam o powód odwiedzin. W czym mogę pomóc? Coś z autem?

– Mam tylko rower.

– Rowerów się nie dotykamy.

– Film chcę zrobić. O tym miejscu.

– O tym miejscu?

– To nie będzie dokument, to będzie impresja, mam ogólną wizję, chciałbym tu pokręcić się, popatrzeć, nie przeszkadzać, aż ta wizja rozrośnie się jak drzewo, aż się zakorzeni i wyda owoce…

– Stop. Powolutku. Jeszcze raz.

– Pracuję nad filmem, swoim własnym, to będzie mój debiut. Artystyczny, bardziej impresja niż jakaś klasyczna fabuła. Chcę poobserwować to miejsce, wrosnąć w nie, patrzeć, a potem przetworzyć to patrzenie w obraz.

– Pojebane.

– W pojebany obraz.

– Z tym mózg staje też było nieźle pojebane.

– Ale nie tak. To będzie bardziej.

– Bardziej. Ale jaja. Film o nas.

– Bardziej o miejscu.

– O naszym miejscu, czyli o nas.

– W pewnym sensie tak.

Mężczyzna wstaje i podchodzi do drzwi: – Zawołam chłopaków, nie uwierzą – otwiera i krzyczy – załoga do mnie! Wszyscy!

– Pomyłka – ocenia, wycofuje się i zamyka drzwi. Światło zostaje.

– Przyszłyśmy się z ciebie pośmiać.

Zostają tylko chwilę, właściwie nie zwracają na niego uwagi, coś tam do siebie mówią, omawiają swoje sprawy i wychodzą.

– Idź się wyszczać i wysrać. A potem do roboty – niespodziewanie uśmiecha się do Paradżanowa II.

– Jak masz na imię?

– Dorota. Zjesz z jajkiem? – Dziewczynka podaje mu kanapkę, tym razem zawiniętą w papier.

– Wszystko zjem.

– Tylko nie zjedz papieru.

– Zjem.

– To zjedz, twoja sprawa. Tam jest łopata, tam jest wyznaczone miejsce, masz wykopać grób. Duży, taki jak te linie, my tylko takie duże kopiemy. I głęboki, musisz się cały w nim schować i jeszcze trochę.

– Mam kopać sobie grób?

– Nie sobie, debilu.

– Nie nadajesz się do tej roboty. – Mechanik jest tuż obok, rozciąga się, wykonuje jakieś ćwiczenia, to chyba rozgrzewka. Znowu ma twarz pomalowaną na zielono, znowu jest nagi. Między nogami dyndają mu dwa zielone penisy średniej wielkości.

– Ten drugi to idealna replika – tłumaczy, bo zauważył, gdzie Paradżanow II patrzy. Zakłada gacie, tym razem w czerwone muchomory. – Dasz radę wstać?

Reżyser z trudem wstaje. Kręci mu się w głowie. Mechanik trzyma już gitarę. Jebs.

– Jak się obudziłeś, to już sam dokończysz.

– Uważaj tylko na suszarkę, potrafi kopnąć, korki wywalić.

– Ale suszy.

– Ręcznik zostawiamy przy zlewie.

– Przy suszarce.

– Zasypujesz. Garnituru nie zniszcz.

– Jeszcze tu jesteś?

– Jeszcze nie skończyłem.

– Zakopałeś jak trzeba.

– To za mało.

– Pomyślałam o marcu. Może mnie pan zapisać na marzec?

– Oczywiście. Ósmego marca, to będzie niedziela.

Zadowolona starsza pani klepie go po policzku, a gdy odchodzi wraz z resztą wycieczki, odwraca się jeszcze w jego kierunku i zawadiacko gwiżdże.

Zostaje menedżerem warsztatu. Zajmuje przyczepę kempingową, w niej mieszka. Bardzo rzadko wychodzi poza teren firmy, najdalej do pobliskiego maka na kawę i frytki. Parę razy przechodzi na drugą stronę ulicy, żeby pospacerować po cmentarzu. Zapala znicz na grobie Mirona.