Nie zabito nas w Buczy ani w Charkowie,

Cyganki już dawno nic nam nie wróżyły,

a ze strachu wszystko mogły nam wykrakać

te złowieszcze ptaki u Wierieszczagina…

Idę Twerską, która wiosennie pierś nadyma,

ach Moskwo, z uroczą tapetą na gębie,

para solidnych obrączek przy sobie nas trzyma,

światła miasta przeszywają cię jak smugi pocisków.

Nie zabito nas, Moskwo, i nie obrócono nas w gruzy

a twoi mieszkańcy w rowach nie wiją się z bólu,

wszystko u nas dobrze i życie nam służy –

cieszmy się nim. Tylko żyć jakoś się nie chce.