*
Być może najwęższa uliczka tego miasta szersza jest niż każde ludzkie spojrzenie. Lizbona nie potrzebuje więc literatury, a zwłaszcza nieufna jest wobec fotografii, może jej nawet nie znosi, jak piękna kobieta, która wie, że żadne świadectwa potrzebne nie są, że zbyt szybko podszywają się pretensją prawdy.

*
Być może myśl ta przychodzi mi do głowy przy stoliku najstarszej księgarni świata, co oczywiście nie musi być prawdą, jak myśl, która przychodzi mi do głowy, że aby w pełni rozkoszować się miastem, należy, ba!, nic prostszego, czyli niemożliwego, należy znaleźć alefa miasta. A można to zrobić i wszędzie, i nigdzie, lecz tylko wówczas, gdy go się w ogóle nie szuka, gdy uda się zapomnieć o poszukiwaniu, a może zapomnieć w ogóle. Na przykład gdy zaśnie się przy stoliku najstarszej księgarni świata, co oczywiście nie musi być prawdą, jak myśl, która przychodzi mi do głowy, żeby zasnąć przy stoliku najstarszej księgarni świata.

*

Być może było tutaj, w kawiarni „A Brasileira”, głośno, czy zawsze i o każdej porze tak było? A gdy było głośno, czy zamykał oczy i chciał być gdzie indziej? A potem przyszło do niego, żeby być kimś innym? Albo kimś jeszcze? Więc może nie uciekał stąd, tylko chciał to miasto pomnożyć, rozdrabniając siebie albo raczej poszerzając?

*
Być może Alberto Caeiro, najważniejszy wśród heteronimów, czyli wirtualnych osobowości, które zrodził z siebie Pessoa, wymyśliwszy któregoś razu, że rozmnoży się, bo nie wystarczały mu granice siebie, więc Caeiro, mistrz i nauczyciel, najlepsza, źródłowa wersja samego lizbońskiego stwórcy, ogłasza wiersze, które nie chcą niczego innego, jak tylko tego, by były wskazaniem na samo piękno widzialnego świata.