Zmęczyły mnie sny,

aż do krwi, aż do nagłych łez.

Nie mogłem otworzyć oczu,

będąc na granicy niebycia.

Wciąż widzę świat niejako

za mgłą; słyszę słowa pełne znaczeń,

lecz nie potrafię ich odczytać.

Spotykam ludzi, ale nie dostrzegam

ich twarzy skrytych w swej głębi.

W powietrzu babie lato i pamięć,

i przyszłość, o której wiadomo tyle

tylko, że wciąż nadchodzi i przemija.

Bóg zaś panuje nad każdą drobiną

i nad pustką, spokojny,

niezbyt czuły na ziemskie błagania.

Bóg ma prawo do samego siebie

i do mnie, mimo że dał mi wolność.

Nie pyta, co robię i co zamierzam,

nie zachęca do wytrwałej modlitwy.

Bóg działa tak, jakby w ogóle nie istniał.