Córka Hagar ma oczy ojca.

Ale ojciec nic o tym nie wie.

Sadzi gwiazdy na nocnym niebie,

aż staną się tak liczne jak ludzie na ziemi.

Nocą dziewczynka wymyka się z namiotu

i zlicza od nowa każdy świecący punkcik.

Szacuje, ile jej brak, by stać się jednym z nich.

Dziecko składa się z piasku.

Ziarenka przesypuje się ciągle przez palce matki,

a matka każdego ranka od nowa układa je w foremną całość.

Rączki obejmują szyję matki, ale matka nic nie widzi.

Oczy ma pełne piasku.

Piasek pochodzi z gwiazd i wiąże pustkę w świat.

Nocą, kiedy księżyc odkręca wąskie strumienie snu,

pustynia wchodzi do namiotu i zagarnia dziecko.

Bierze co jej.

Co niczyje.