Ludzki to był spoczynek, gdy zostali sami:

Mądrość twa jest talentem sto dwudziestym złota!

Drążyć dłutem przestrzenie! Syjon i Golgota

Bielą wody świetlistość i klaszczą drzewcami.

Idzie warowny pochód w sprawiedliwym pląsie

Do progów mlecznordzawych: Zwycięski Lwie Judy!

Rozejm zerwany, czas nam podjąć wreszcie trudy!

O śnieg biją ich głosy, o przepaść. I rwą się,

By zgnać węże północy, południa skorpiony.

Chcąc więc ostrze obrócić pustynnego razu,

Czujni zastygli starcy, jak kadzidło lotni.

Nakryte nieśmiertelnym tronom pszenne stoły,

Manna ukryta w arce o ścianach z topazu:

Wschodami słońca wieczór zmartwychwstał sobotni.