Bloger Jarosław Czechowicz, nauczyciel w krakowskiej szkole podstawowej, juror konkursu literackiego wydawnictwa Znak „To się musi POWIEŚĆ”, znany jest ze swojej empatii od dawna. Umiejętność życzliwego autorom pisania zapewniła mu zwycięstwo w rankingu najlepszych polskich book‑blogerów (według Influencer.pl). Recenzując utwór Piwowarskiego, zwraca uwagę, że pisze on o starych ludziach, którzy przecież mają prawo do romansów i seksu, a jakże często prawa tego się im odmawia, bo w pewnym wieku na związki „nie służące już prokreacji jest za późno”. Recenzent chwali autora za pisanie o starości, „czyli o tym, czego Polacy boją się najbardziej”, bez śmiertelnej powagi, tylko na wesoło, „za pomocą czarnego humoru, intrygującej ironii”. Tapczan z oddaną kochanką jako rollercoaster dla osiemdziesięciolatka? Któż z nas – pyta wyrozumiały bloger – nie chciałby przeżywać na starość tego, co wydaje się niemożliwe?

Recenzentka „Książek” Izabella Adamczewska, autorka paru książek (m.in. Krajobrazu po Masłowskiej), przyznaje z kolei, że dawno nie czytała powieści z takim zażenowaniem. „Piwowarski najwyraźniej uznał, że przed śmiesznością ochroni go komizm. Nic bardziej mylnego – dziaderski narrator ma poczucie humoru wąsatego wujaszka, a jego teorie dotyczące tego, co też może dziać się w głowie kobiety, to prostu granda”. Jeśli seksualność seniorów to w literaturze tabu – oto pointa recenzji – nie da się go złamać nieznośnymi stereotypami. Gdzież tu empatia, o której wspomniałem? Wydaje się, że w przeciwieństwie do Czechowicza Adamczewska jest od wczuwania się w położenie autora, który ją żenuje, jak najdalsza. Otóż – nie do końca. Empatia recenzentki, zapewne nieuświadomiona, polega na tym, że ceni Piwowarskiego za ambicję: chce przecież odnieść literacki sukces, i to mierząc się z tematem tak trudnym jak erotyka ludzi starych. Lekcje seksu doktora Alzheimera Adamczewska porównuje w swojej recenzji z Miłością w czasach zarazy Gabriela Garcii Marqueza, który także pisał o „spóźnionych kochankach”. Porównanie wypada, ma się rozumieć, na niekorzyść Piwowarskiego, niemniej recenzentka wspaniałomyślnie spaść mu pozwala z wysokiego konia.

[…]

[Dalszy ciąg można przeczytać w numerze.]