Drogi Panie –
wobec nękających mnie chorób, a także pilnych lektur „haniebno” (tak mówiono na Wileńszczyźnie – piękne wyrażenie, prawda?) zapuściłem się w czytaniu. Dopiero dzisiaj przeczytałem Pańskiego Syriusza ¹. I nie mogę się powstrzymać od wyrażenia Panu mego podziwu i zachwytu – to jest wspaniały syntetyczny obraz: Ameryki, cywilizacji współczesnej, naszego zagubienia i ułud [?] – a w tym wszystkim tułaczego żydostwa, dzielącego los innych narodów, a niosącego dziedzictwo swej kilkutysięcznej [sic] historii i tłukących [?] się od zawartego Przymierza². Pan pokazał patriarchów w dżinsach i każdego z nas, tęskniącego do swych Brodów³, swej młodości i Utraconego Raju. A także – prawie nie mówiąc o tym – tragedię lat 1939– (czy 1936/7) –1945 [?] – ukazał w sposób rzadko przejmujący. A także – wręcz po prorocoszemu, używam tego słowa w tonacji biblijnej – rzucił nam (ludziom, współczesności) swe memento. Metafora Syriusza przejmująca – na szczęście gwiazda ta wiruje tak daleko, że człowiek nie zdoła do niej tak zaraz dolecieć, bo księżyc już zdołaliśmy zaśmiecić (jestem zresztą bardzo dumny z naszych astronautycznych osiągnięć – każda noc jest janusowa).

Drogi Panie
Serdeczne Bóg zapłać za list.

Dużo w nim było dla mnie przyjemnych słów, ale przede wszystkim wzruszyły mnie słowa dotyczące mojego umęczonego narodu. Wydawałoby się, że po hekatombie ostatniej wojny ludzie zrozumieli, jaki jest cel i sens wzniecanej ku sobie wzajemnej nienawiści. Ale widać pamięć ludzka jest krótka. To, co przeżywałem ostatnio w związku z tzw. Teatrem Ryszarda Filipskiego⁵, napełniło mnie głębokim smutkiem i przygnębieniem.