Nie myśl, że to ciebie nie dotyczy – koniec świata

jest udziałem każdego, kto o poranku słyszy przekleństwo

z ust babci zamiast przytulenia, pogłaskania po głowie.

Dawniej na ulicy słyszało się Szczęść Boże albo Grüß Gott

z ust sąsiada w Wiedniu, na grillu u przyjaciół emigrantów

z Polski, co było czymś oczywistym. Dziś siwa kobieta

prowadząca dziecko za rękę postawiła mi przed oczy

życzenie śmierci wypisane na kartonie – w chwili,

gdy wychodziłam z narodowego muzeum.

To już dawno się stało, wiele wieków temu, gdy hordy

ruszyły przeciw sobie. Dobre imię Boga legło pod gruzami,

oddziały poległych zatruły ziemię dżumą i brakiem nadziei.

Nie myśl, że to nie wróci – zburzony dom, siedlisko,

spopielone pole. Czyż wojna nie wystarcza, by o prawdę

pytać – o pomordowanych i dawniej, i teraz, o rzeź

wołyńską, niepoznane groby. I cóż z tym począć,

gdy znów obawiać się trzeba modlitwy pod krzyżem

w lęku przed wulgarnym znieważeniem? Wszak

nie sposób zmieścić w czterech ścianach tego

wszystkiego, co zdarzyło się przez trzy pokolenia.

Koniec świata dotyczy także podróżnego, gdy przystaje,

by podziwiać widoki wokół placu Zbawiciela.