Ręce, nogi, mózg – bezczynne.

Jak u nieruchomych postaci bliskich

na fotografiach w ramkach na ścianie.

Czym zająć bezczynne kończyny i klepki umysłu,

gdy nogi zbyt słabe, żeby zdobywać góry,

a ręce zbyt powolne, by łapać wróble w locie?

Umysł także zmierza nieuchronnie TAM,

gdzie ukołysze go na zawsze opiekuńczy niebyt.

A pisało się kiedyś, pisało tyle,

że ten opisany wszechświat – poukładany

w roztańczone fajerwerki wierszy –

wypełnił wiele pięknie wydanych książek.

Dziś niepisanie zdecydowało nagle,

że pora na małą przerwę i trzeba to wyrazić

w czekających na rozruch słowach.

Wiwat! Wiwat! Tak słowa witają ten wiersz,

który miał odwagę wymknąć się

triumfującemu milczeniu.