Chwałę nadejścia pana widziały me źrenice
Czarno‑żółtym fordem zasuwał przez ulice

David Mamet Bizon

1. Sandra
Ledwo się budzę: smród.

Gęsty, unoszący się kłębami i rozchodzący falami wycap. Całkiem jakby ktoś dźgał patykiem to coś, co śmierdzi, żeby jebało jeszcze bardziej.

Aż mi się zbiera w ustach lepka, ciężka do przełknięcia ślina.

Pewnie zaraz po wyjechaniu z Londynu wszyscy pościągali buty, żeby se stopy pooddychały świeżym powietrzem.

Banda jebańców, co nie wie, że stopy nie oddychają.

Że one śmierdzą.
Śmierdolą.
Walą.
Drą.

Zwłaszcza że to stopy takich samych jak ja biedaków, których nie stać na samolot.

Otwieram oczy. Coś na mnie leży.
Kurtka.

Laska jakaś siedzi obok mnie. Bryle na pół ryja. Centralnie, jakby miała kołpaki samochodowe na oczach, no i te usta.

…raczej wary.
Wary obciągary.

Laska odkłada wycięte z gazety zdjęcie, w które się wpatrywała, i mówi:

Przykryłam cię, bo strasznie się trząsłaś. Jesteś chora?

Odbijam się w tych jej denkach całkiem jak w lustrze. Nie wyglądam dobrze.

Wyglądam, jakbym poleżała kilka dni pod ziemią, robiąc za bufet pierdolonym robakom.

Poprawiam se grubą czapkę, która prawie zjechała mi z głowy, i mówię do laski, dzięki, że mnie przykryłaś.

Ta się tylko uśmiecha szeroko, odsłaniając zęby.

Wielkie, żółte zęby, jakby ulepione z surowego ciasta do pizzy. Znowu mnie mdli. Zamykam oczy…

…otwieram, a ta z powrotem lampi się w wycięte z gazety zdjęcie. Pewnie pierdolnięta.

Kombinuję, żeby się gdzieś przesiąść, ale nic z tego – tydzień jeszcze do świąt, ale autobus już wypchany po brzegi ludźmi i prezentami, które nie wiadomo po chuj większość trzyma koło swoich siedzeń zamiast wsadzić do luku bagażowego.

Skarpetą, na której ręka chińskiego dziecka wyhaftowała krzywe Merry Christmas.

Znowu mnie mdli.

Laska wstaje. Dwa metry jak nic!

Dwa metry przystrojone w koszulkę rozmiaru jebanego żagla z wielką czachą na przodzie. Co na tyle wolę się nawet nie domyślać!

Nie jestem, a przy niej wyglądam, jakbym przed chwilą wypierdoliła z 5-10-15.

Chociaż jak tak popatrzę po ryju, to będzie gdzieś tak po dwudziestce.

Jak ja.

Wstaję na wysokość siedzeń i…

…nagle czuję, że nie zrobię ani kroku więcej. Całkiem jakbym zamiast nóg miała rozmoczone pety, co przez tydzień dryfują se w kiblu i wszyscy na nie szczają, żeby je zatopić.

Próbuję się ruszyć. Chuja. W dodatku wszystko staje się zamazane, a ja po chwili orientuję się, że płaczę.

Płaczę, a w telewizorze, co wisi nad siedzeniami, Julia Roberts właśnie wchodzi do małej, podróżniczej księgarenki Hugh Granta.

Hugh – pierdolony – Grant!

Żaden z angoli, a znałam kilku, nawet w jednej dziesiątej nie przypominał Hugh Granta.

Angole wyglądają jak świnie, które nauczyły się mówić tylko po to, żeby bekać w pół zdania.

Taki jeden, u którego sprzątałam, miał się za przystojniaka.

Któregoś dnia kończę sprzątać jego living room, a on mi pokazuje na migi, żebym się z nim napiła. Zrobiliśmy parę kufli. Myślał, że mnie zmiękczył.

Chuja!

Jak się rozebrał, to kazałam mu wstać. Miał taki brzuch, że ledwo widziałam jego fiutka.

Małego, ryżego fiutka.

Wzięłam go do ręki. Potem uklękam, że niby chcę mu obtachać.

Koleś najpierw zgłupiał, nie?

…po jego wielkim, nalanym ryju zaczęły spływać śmierdzące piwskiem łzy.

Beczał jak dziecko. Wzięłam kasę za sprzątanie, co se leżała przygotowana na stoliku i wyszłam. Jeszcze w oknie widziałam jego cień padający na firanę…

A teraz ja stoję i płaczę.

Są dziewczyny, które płaczą cichutko.

Ja nie należę do żadnej z tych grup, dlatego cały autobus się na mnie patrzy i widać, że wszyscy mają niezły ubaw.

Nagle ta ogromna laska, co ciągle stoi i czeka spokojnie, aż przejdę, mówi do wszystkich, co się na mnie lampią:

No już! odwracać pyski, psie wytryski!

I mówi to tak, że nawet Hugh Grantowi w filmie na chwilę szczena opada po same jaja.

Pomóc ci? Pyta i nie czekając na odpowiedź, chwyta mnie za rękę i prowadzi do kibelka, co jest równo w połowie autokaru.

Prowadząc, depcze kulasy tym wszystkim jebańcom, którzy nie zdążyli schować nóg z powrotem pod siedzenia.

…jej wzrok przepuszczony przez grube pingle, pewnie zaczyna wypalać facetowi dziurę w ryju, bo zaraz siada i już się nie odzywa.

Dochodzimy pod kibel. Ledwo se myślę, że to pewnie lesba, a ta nachyla się tak, że czuję jej gorący oddech w uchu:

Pomóc ci wrócić z powrotem?

Dam se radę, mówię i szybko włażę do autobusowego kibla, bo czuję, że zaraz znowu się poryczę.

Oczywiście jak już jestem w kiblu, to przestało mnie mdlić.

Patrzę chwilę w malutkie lusterko, ale zaraz zasłaniam je ręką.

Na początku cieszyłam się, że chudnę.

Nie żebym była jakaś gruba świnia, ale do chudych nigdy nie należałam…

…zwłaszcza po roku na wyspach.

Niby za tym sprzątaniem popierdalałam dzień w dzień po całym Londynie…

…z City do Harrow…

ale sadło rosło, bo te angielskie popierdole wszystko smażą. Nie przesadzam!

…od Newham po Hackney, co się tylko nadaje do zjedzenia, to zaraz jeb do głębokiego oleju!

Pewna jestem, że nawet dzieci do chrztu nie do wody, a do tłuszczu wsadzają!

Dlatego Londyn to pierdolona frytkownica, w której grubnie się, kurna, nawet podczas spania.

Centralnie!

Raz sprzątałam jednej bogatej raszpli flat w Kensington. Zamówiła full zestaw z polerowaniem, froterowaniem i chuj wie czym tam jeszcze, bo gówno rozumiałam z tego jej pierdolenia. Uwijałam się pół dnia, ledwo żyłam, bo nawet czasu, żeby coś zjeść, nie było, i co? Stara mnie nie podtipowała, bo niby sprzątałam na odpierdol! A jak wróciłam do siebie na Kingston i wlazłam na wagę, to się jeszcze okazało, że przytyłam kilo. Co do chuja, se myślę?

Szkoda, że nie pokazali tego w filmie. Hugh Grant układa se książki w tej swojej malutkiej księgarence. I z każdą ułożoną książką, z każdym oddechem staje się coraz bardziej tłusty i tłusty…

…pod koniec filmu jest bardziej obleśny niż cholerny materac w noclegowni dla bezdomnych na Camden. Masakra!

Ha – ha.

Na marginesie jeszcze dodam, że tą całą dzielnicę Notting Hill to chyba zbudowali specjalnie na potrzeby tego filmu i zburzyli, jak tylko Hugh wyżłobił bruzdę Julii, bo jakoś jeździłam po całym Londynie w te i nazad i nic podobnego nie widziałam.

W każdym razie cieszyłam się, że chudnę.

Cieszyły mnie zazdrosne miny koleżanek z flatu, bo każda z nich na dziesięciu dietach i nic, a ja? Żarłam, jak żarłam, i proszę jaka laska!

Bez wysiłku. Bez przyczyny. Co tydzień spadałam lekko z wagi.

Branie miałam.

Zawsze miałam, ale teraz nie ma co ukrywać, awansowałam z League One do Championship.

Poznałam faceta w klubie, Keith mu było. Po tygodniu wziął mnie na wycieczkę w walijskie góry. Miał tam domek. Była jesień. Czerwone liście na drzewach i żadnego tłuszczu.

Żadnych kalorii w powietrzu.

Jak się sztachłam tym górskim luftem, to aż mi płuca ścierpły i sutki stwardniały, całkiem jakbym się zanurzyła w lodowatej wodzie.

Od razu nadmienię, że po tych górach to się za dużo nie nachodziliśmy!

Przez to powietrze tak mnie wzięło, że co chwilę mu dawałam, a on ciął, jak chciał. Pewnie se pomyślał, że jestem jakaś niewyżyta czy coś, ale ja po prostu byłam szczęśliwa!

Zresztą facet też był niczego sobie, chociaż trochę starszy.

No dobra, nie tak trochę, bo dwadzieścia lat. Ale był w porządku. Dogadywaliśmy się, chociaż ja z angielskim tak średnio.

No ale w łóżku to się za dużo nie gada.

Zresztą nie tylko w łóżku.

Jakby cholerny dach nie był spadzisty, to pewnie i na dachu byśmy się ruchnęli.

Ha – ha!

Sam domek cudny. Mogłabym w nim sprzątać dzień w dzień. Porządnie, a nie tak jak u tej raszpli z Kensington. Nawet tipów bym nie brała. No chyba że za tipa przyjęlibyśmy jego głowę…

pomiędzy moimi udami.

Było super!

Za super!

Jakoś tak niedługo po powrocie z Walii zemdlałam na Waterloo Station.

W każdym razie pewna byłam, że to od zmiany powietrza…

…i trzydniowego ruchania.

Potem zemdlałam u siebie na flacie pod prysznicem.

Poza tym wszystko szło zajebiście jak nigdy.

Coraz częściej zostawałam u Keitha na noc.

Laski na flacie dostawały zajoba z zazdrości, że taki mi się facet udał:

I – s – l – i – n – g – t – o – n !

(Pierwsza strefa metra!

O domku w Walii nawet nie wspominałam, bo by mnie laski we śnie udusiły z zazdrości.

Którejś niedzieli budzę się u Keitha. Środek lipca.

Ubrałam się i do Tesco.

Czemu wyjechałaś? − spytał.

Jak się okazało, jedynej miłości.

W Tesco zaczęła lecieć mi krew z nosa.

Uśmiechnęłam się, myśląc, czy wypada mi zapytać, ile można wyjść na pilnowaniu cudzego bachora?

A jeśli jest jej?

Obudziłam się trzy dni później w szpitalu.

Chujnia z grzybnią, jak to mówią!

Otwarli mi łeb. Coś tam wycięli.

Pół roku później lekarz, oczywiście nie żaden Hugh Grant, tylko obleśny pakistan, powiedział, że moje rokowania nie są najlepsze.

No to pytam się babki z Białegostoku, co pracowała w tym szpitalu już dobre dziesięć lat jako salowa i tłumaczyła mi wszystko na nasze.

Pytam: Co to, kurwa, znaczy, że moje rokowania nie są najlepsze?

Rok życia.

Jakby mi wcześniej chemia nie zeżarła paznokci, to bym szmacie rozszarpała ryj.

No bo co to, kurwa, jest rok?

Mogę ci jeszcze jakoś pomóc?

Na do widzenia ze szpitala dostałam tabletki pomagające przetrwać skutki chemii i wór antydepresantów plus katalog hospicjów. Keith przyszedł raz w odwiedziny. Widziałam przez szybę, jak gada z lekarzem. Nie wszedł nawet na salę.

Nie mam do niego żalu.

Przepłakałam kilka dni u siebie na flacie. Potem zadzwoniłam do ojca, że wracam na święta. Ucieszył się, chociaż nie żyliśmy ze sobą dobrze, odkąd wyjechałam…

…w sumie uciekłam na wyspy.

Wracasz na stałe? − spytał jeszcze.

No i wracam.

Ktoś klupie do drzwi kibla, a ja czuję, że autokar zwalnia i po chwili staje.

Znowu klupanie.

…widzę wpatrzoną w siebie, wielką białą czaszkę.

Swoją drogą ktoś się nieźle postarał z tą czachą.

…moja twarz w lustrze, gdyby z milimetra skóry, który mi został, zmyć gruby makijaż.

Ha – ha!

Co jest?

Wyłażę. Na parkingu stoi jeszcze jeden autokar. Przy nim spora grupka ludzi. Wszyscy gadają po polsku.

Słyszałam gdzieś, że przed świętami to nawet wrodzy sobie żołnierze wyłazili z okopów, żeby sobie pożyczyć wszystkiego dobrego. Pewnie nie byli Polakami, se myślę, widząc sztywne granice pomiędzy ludźmi z naszego autokaru a tymi z drugiego. Żaden z żadnym nie zagada, ale wszyscy, kurwa, tacy sami!

Wczorajsi.

Murena temu było i wyglądało jak wielki uzębiony kutas!

Idziemy z laską na oddaloną o kilkadziesiąt metrów ławkę.

…trzy razy ciemniejszy.

Siadamy se. Niby grudzień, a po tej stronie kanału zero śniegu. Mam nadzieję, że u nas trochę spadnie.

Fajnie by było jeszcze zobaczyć śnieg. Ulepić bałwana, zrobić aniołka albo chociaż siedząc przy oknie, patrzeć, jak dziadek mróz i babcia zamieć spuszczają wpierdol wszystkim bezdomnym mętom.

Sandra jestem.

Julia? Nijak nie pasuje do jej aparycji.

Laska chyba wyczuwa, co mi łazi po głowie, bo mówi:

Musi być z gatunku tych milczących.

Laska chwilę mi się przygląda, no to jej tłumaczę, że przepisane mam od lekarza.

Rak?

Ja pierdolę, ona na to.

Poprawiam czapkę.

Też tak pomyślałam, jak to zobaczyłam, mówię.

Wiem, że mam. Tyle w temacie.

Znałam parę ładniej pokrojonych arbuzów, mówi laska, pokazując na moją głowę.

Śmiejemy się.

Jakie masz szanse?

Chwilę się zastanawiam i w końcu mówię:

No to jej tłumaczę:

Laska tylko się uśmiecha, jakby wiedziała, że to nie cała opowieść. Chuj tam, gadam jej wszystko:

Pewnie już liczył kasę ze sprzedanych płyt.

W każdym razie zakochałam się w tym chłopaku. Dziecko mi zrobił. Stary jak to usłyszał, to kazał mi zaraz wyśpiewać, z kim, bo chciał gościa zajebać. I wiem, że by to zrobił. Nie puściłam pary…

Wyjechałam na własnych warunkach i bez jego pomocy ma się rozumieć!

A z tym chłopakiem co? − pyta laska.

…chciałabym jeszcze raz usłyszeć, jak śpiewa Cichą noc.

To był mój pierwszy chłopak… mówię, próbując się wytłumaczyć.

Też do domu na święta?

Laska chwilę się zastanawia i wyciąga zdjęcie, które oglądała, jak się obudziłam.

Na czarno-białym zdjęciu jakiś facet. Przystojny, gdyby nie to, że ubrany w jakieś błyszczące ciuchy i pelerynę, przez co wygląda jak pedał.

Więcej już nie wypytuję, bo nie chcę, żeby wzięła mnie za upierdliwą. W każdym razie już współczuję temu błyszczącemu pedałkowi…

Zajmujemy nasze miejsca.

Laska chwilę mi się przygląda i w końcu mówi:

…którą laską ze Spice Girls zawsze chciałaś być. Od razu mówię, że Posh Spice jest zajęta…

Laska zaczyna się śmiać i śmieje się tak, że, cholera, cały autobus się trzęsie, a ja czuję, że ten chujek los czasami jeszcze trzyma moją stronę.