Kiedy z ciekawości zapytałam o domowe rozwiązania kilku znajomych, okazało się, że sprawa ociera się niemal o religijną zapalczywość – a wybory dotyczące osobistych bibliotek wywołują takie emocje, jak sprzeczne dogmaty na skrzyżowaniu wierzeń.

Na jakiś czas decyzja odwlekła się na szczęście ze względu na niewystarczającą liczbę regałów. I dobrze, bo potykanie się o rozstawione wszędzie kartony zmusiło mnie do ponownego przebrania książek i odłożenia sporej paczki tytułów z zamiarem odniesienia ich do pobliskiej książkodzielni. Przy okazji odkryłam kilka pozycji (między innymi Uprawa pelargonii czy Najdziwniejsze rzeczy świata. Leksykon), których obecności w swoich zbiorach w żaden sposób nie potrafiłam wyjaśnić, i wprawiło mnie to w nastrój bardzo refleksyjny.

Czy sama je przyniosłam i później o nich zapomniałam? Kupiłam je? A może ktoś mi je podrzucił? Ale po co? Z dobrymi czy złymi zamiarami? Co chciano mi zasugerować, zostawiając w moim domu ilustrowany podręcznik Uprawy pelargonii? Zapewne gdzieś w świecie istnieje skandynawski kryminał, który rozpoczyna się w taki właśnie sposób.

Mimo braku odpowiedzi na te palące pytania, kiedy wszystkie regały były już skręcone, zbędne książki oddane, a weekend, który właśnie się zaczął, okazał się zupełnie wolny, sprawy nie dało się dłużej odwlekać. Dość powiedzieć, że gdy ułożyłam w końcu książki TEMATYCZNIE (po długiej szczerej rozmowie z samą sobą), ściągnęłam na siebie pogardę kilku bliskich bibliofilów, którym nieopatrznie o tym wspomniałam (we wtajemniczonych kręgach jest to forma jakiegoś nie do końca dla mnie oczywistego faux pas). No ale cóż, stało się. I chociaż wszystkie półki okazały się za krótkie, kategorie się mieszały, książki z pogranicza sztuk chciały być i tu, i tu, a powieści to już w ogóle robiły, co im się żywnie podobało, poczułam wreszcie ulgę.

Właściwie bez zaskoczenia odkryłam też coś, co pozwoliłam sobie nazwać „prawem Słowika”, wedle którego niezależnie od przedsięwziętych wysiłków, minimalna liczba książek w domu równa się „tyle ile się mieści na wszystkich dostępnych półkach” + 10. Przy okazji dowiedziałam się o sobie całkiem sporo innych rzeczy (nie ze wszystkich jestem dumna, ale kto by się tego spodziewał po zwykłym rozpakowywaniu) i chyba najważniejsza spośród nich to świadomość, że chociaż nie umiem wskazać swoich ulubionych książek¹, z pewnością mam swoje ulubione półeczki.

No ale to jest temat na zupełnie inny tekst.