Bądź pochwalona chwilo

radosnego czuwania,

oto jestem

ziarno, sosna,

kościelna sygnaturka.

Trwoży się kamień

przebudzony w sercu,

drży ręka wyzwolona z bata,

oto jestem,

dopóki jeszcze mogę.

Bądź pochwalona chwilo

radosnego czuwania.

Pamięć czasem się syci

wiedzą nie z tego świata,

wyrywa z siebie mięso,

wydmuchuje popiół.