Odeszła po porannych trawach

przez wrota lata, nie oglądając się,

jakby się bała pokazać błękit oczu,

w których jeszcze nie wygasło dzieciństwo,

na przekór wplecionym w warkocz

nitkom babiego lata.

Wołały za nią wszystkie drogi.

Lament zastygał w chustach drzew.

Przez niebo frunął siwiejący ptak.

Studnie pełne były wody.