Nie umykaj, skoro nie potrafisz

odpowiedzieć, wystarczy, że bliżej

podejdziesz, z lekka dotkniesz gładkiej

papierowej skóry, podążysz śladem liter,

gdy zatrzymują się nad zagadką

czasu. Tego, który pochłania,

nie odpowiadając na żadne

z twych pytań.

Wiersz jest jak wyciągnięcie ręki,

spróbuj mieć nadzieję, że poprowadzi

tajnymi ścieżkami, gasząc sztuczne

ognie, dając sposobność przekraczania

niedościgłych granic – masz przyjaciela

i pozostań przy nim – ile tchu starczy,

słuchu, ile rytmu wciąż wyczuwasz

w ramionach, kiedy wznosisz się

samotnie w górę. Wtedy ożywa

niespodziewanie ciekawość

niepojętego świata.