Pewnego razu, na przełomie wieków, czyli około roku 2000, kiedy obaj zasiadaliśmy jeszcze w Pracowni Literatury Romantyzmu Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, w skrócie Iblu, w jednym z najciekawszych iblowskich miejsc powołanych do prawdziwego uprawiania nauki, czyli poszukiwań i dyskusji, tuż przed odejściem Autora na emeryturę i moją translokacją na pewne zaszczytne stanowisko, Profesor Jarosław Marek Rymkiewicz, którego w dalszej części tekstu będę nazywał po prostu Profesorem, opowiedział mi, jak był przyjmowany przez ówczesnego rzeczywistego Dyrektora Stefana Żółkiewskiego, zwanego Hetmanem przez przypadkową homonimiczność nazwiska i nieprzypadkową zbieżność charakterów z inną postacią historyczną. Hetman zaprosił późniejszego Profesora na rozmowę, było to w połowie lat sześćdziesiątych; pozostawał wtedy osobą niezwykle wpływową, cieszył się ogromnym autorytetem, którym niestety nie zawsze mogli się cieszyć szefowie Instytutu. Rozmowa wstępna o pracę przebiegła na tyle pomyślnie, że Profesor pracę dostał. Bardzo zadowolony, oznajmił to pierwszemu napotkanemu po wyjściu z gabinetu dyrektorskiego na korytarz pracownikowi Instytutu, którym zupełnie przypadkowo – jak twierdził, nie byli umówieni – okazał się inny wybitny badacz literatury i jedna z najbarwniejszych postaci iblowskich, profesor Ryszard Przybylski, wielki znawca klasycyzmu i nie mniejszy krytyk polskiego romantyzmu w jego wariancie wstecznym, zaprzańskim i pełnym przywar. Spotkali się na korytarzu, który w wyobraźni zbiorowej stał się miejscem ważnym kulturowo; przeszło ono do historii, gdyż prowadzono tam nie tylko burzliwe spory literackie, lecz również działalność polityczną, jak się ówcześnie mawiało – wywrotową, i słusznie, ponieważ do pewnego stopnia takim światem odwróconym, na wspak, Ibl zawsze był i pozostaje do dziś. Z czasem zredukowano przestrzeń symboliczną Instytutu do tego korytarza, co jest wielce krzywdzące, ponieważ pod gwarantującym bezpieczeństwo dachem Pałacu Staszica znalazło wreszcie schronienie Archiwum Instytutu Badań Literackich, pełne bezcennych świadectw życia intelektualnego pierwszych dziesięcioleci istnienia Polski Ludowej, a w staszicowskich piwnicach rozłożyła swoje ogromne i niejednokrotnie unikatowe zbiory iblowska Biblioteka – w czasach stanu wojennego również miejsce produkcji i kolportażu wydawnictw drugiego obiegu. Na tym to właśnie korytarzu, mieszczącym się na pierwszym piętrze Pałacu Staszica, między późniejszym Archiwum (góra) a Biblioteką (dół), Profesor pochwalił się Ryszardowi Przybylskiemu, że właśnie został przyjęty do Iblu, i podał, zbieżną zresztą z jego ówczesnym gustem artystycznym, „klasycyzującą” afiliację pracownianą. Zdziwiłem się – wspominał prawie czterdzieści lat później – gdyż Przybylski nie tylko nie pogratulował mi awansu, ale zasugerował nawet, że Dyrektor zakpił sobie, nie proponując mi angażu w najlepszym zespole, jaki, jego zdaniem, miałaby wówczas stanowić Pracownia Romantyczna (mimo że nazwa urzędowa brzmiała Pracownia Literatury Romantyzmu, to właśnie określenie Pracownia Romantyczna wydawało się wszystkim bardziej adekwatne). Wtedy Profesor nie namyślając się zbytnio, obrócił się na pięcie i wrócił do Sekretariatu z reklamacją. Wszyscy wiedzieli, czym to groziło – Dyrektor był osobą stanowczą. Zdaniem Profesora, Przybylski cieszył się w duchu, że zacznie się chryja i że nowo przyjęty pracownik dostanie od szefa burę. Zawiódł się – Dyrektor, co nie zdarzało się często, pod presją młodego uczonego zmienił swoją ostatnią decyzję, dzięki czemu Profesor rozpoczął współpracę z zespołem, z którym miały go połączyć niejednokrotnie więzy nie tylko literackie, ale i przyjacielskie do końca życia. Początek Profesora w Iblu pokazuje nie tylko, że był rokującym uczonym, z którym się już liczono, lecz również jakąś drapieżność, nieustępliwość, skłonność do działań transgresyjnych. Unaocznia umiejętność rozmowy z drugim człowiekiem. Dokumentuje też, że w Iblu spotykał sobie równych. W tej koncepcji badań literackich, szerzej – literatury, nie chodzi o słowa ale o konkretnych ludzi.