Kiedy zapala świeczki

bo chłód ją dotyka po opuszki palców

Żona Poety

wspomina żonę innego poety

której było tak zimno

że włożyła głowę do piekarnika w swoim londyńskim mieszkaniu.

Na piętrze spały dzieci

w pokoiku za drzwiami oklejonymi skrupulatnie taśmą.

W suszarce w posłusznym rządku

suszyły się talerzyki i kubeczki.

Ciszy poranka nie mącił brzęk sztućców ani stukanie pantofli o posadzkę.

Na stoliku tuż przy główce przytulonej do ciepłej poduszki

czekało śniadanie

o którym zdążyła pomyśleć

klęcząc w napięciu na zimnej posadzce.

Jaka ulga uleciała z niej wraz z ostatnim oddechem!

Być może właśnie tej nocy chłopcu

przyśni się bezpieczne wnętrze wielkiej ryby.

Żona Poety otula się kocem

zapatrzona w mrok czający się na mokradle widzianym przez okno

i przygryza dolną wargę.

Z pokoju obok dochodzi dźwięk stukania w klawiaturę

a ona myśli o poecie

któremu nonszalancja wobec wierności małżeńskiej

dopisała wieczny przypis do twórczości.

Wypatruje lisa wabionego zapachem krwi

ale widzi mrok

i plecy mężczyzny

dyskretnie otrzepującego popiół z palców prawej ręki

ukrytej w kieszeni płaszcza.

Za nim kurhany usypane z krzywdy.

Przed nim zaszczyty

i wolumin z imieniem wyrytym złotą czcionką.