Warto też od razu podkreślić, że Kana stanowi najbardziej dojrzały i najambitniej pomyślany tom poetycki w literackim dorobku autora, tom, który jest raczej rozpisanym na głosy poematem niż jedynie zbiorem wierszy (dodajmy, że zilustrowanym współbrzmiącymi z tematyką książki interesującymi pracami Danuty Ostrowskiej). Dwadzieścia pięć utworów przynosi bowiem opowieść nad wyraz spójną, u podstaw której leżą dwie tradycje: starsza – religijna, i nowsza – literacka (młodopolska). We wspomnianym już żarcie o kanie galilejskiej czytamy: „deszczowe konie podkówkami dzwonią / jedzie chłop z wozem / i gryzie chleb z solą / a goście w chałupie / czekają na wino”. Łatwo rozpoznawalne motywy zapożyczone z Wesela Stanisława Wyspiańskiego (chłopskie wesele, chałupa itp.) wzbogacone zostają o symbolikę biblijną (aluzja do pierwszego cudu Jezusa Chrystusa, dokonującego przemiany wody w wino). W ten sposób Grzegorz Janusz Ostrowski w oryginalny sposób łączy tematykę zaczerpniętą z Pisma Świętego oraz topos znany z młodopolskiego dramatu. Równocześnie poeta przywołuje atrybuty i realia współczesności, komplikując swoją opowieść: „chłop z podkrakowskich błoni / wieczorem trawę kosi / muzyka zachodu słońca / wraca radia głosem” (kana – zamęt informacyjny).

„Symbolika przemienionych marzeń” to określenie nader trafne dla zabiegu, którym posłużył się poeta, który chce, jak się wydaje, za pomocą języków tradycji mówić o naszym „tu i teraz” (w przypadku wcześniej wydanych zbiorów tego rodzaju dziedzictwo, dziedzictwo tradycji, również stanowiło ważny znaczeniowy kontekst). Nie chodzi wyłącznie o nawiązania do kulturowych wzorców, o których przed chwilą była mowa, sygnalizowanych też przez aluzje do np. dysputy o Bogu toczącej się w filozofii i literaturze („gdzie boga już nie ma / tam jest śmierć człowieka”, kana – w gardle pył) czy obrazowania utrwalonego w poezji epoki Młodej Polski (postać anioła ze spuszczoną głową idącego przez Kanę przywołana w kanie – wspomnieniu judasza może odnosić się do przemierzającego ogród „smutnego śmiertelnie” szatana z Deszczu jesiennego Leopolda Staffa). Mam na myśli coś więcej – znamienną dla wyobraźni lirycznej Grzegorza Janusza Ostrowskiego brawurową syntezę różnych płaszczyzn czasowych i porządków kulturowych, wyrażającą się w przenikaniu się tego, co kiedyś, z tym, co teraz. Konsekwencją tego zabiegu jest uniwersalizacja ludzkich doświadczeń lub też – inaczej rzecz ujmując – „tłumaczenie” ich na język znaków uniwersalnych.

Doświadczenie to sprawia, że nie wino, ale sól zdaje się symbolem tej ziemi. Motyw ów jest słowem kluczem w wierszach Grzegorza Janusza Ostrowskiego, słowem, które wybrzmiewa po wielokroć: „na nagrobek postawię / słup soli”; „sól też stoi w misie”; „mokre słonorośla / spłukane słupy soli / niczemu nie służą”; „na słupy solne / przysięgałeś wierzyć”. Poeta gra wieloznacznością symboliki, jej kontekstowym sensem, zwracając uwagę, że wprawdzie sól jest dowodem przymierza z Bogiem, ale też – Jego gniewu, mogącego zamienić ziemię w słoną pustynię. Dlatego miejscem, gdzie po raz ostatni spotykamy Chrystusa, jest nie Kana, ale obóz dla uchodźców, w którym najbardziej jest potrzebny cud miłości. Dlatego też weselne gody w podkrakowskiej wsi nie mogą mieć innego finału: kończą się sceną, w której Kain (kain) oraz Judasz (judasz) razem piją wódkę, a zaproszony na ucztę zostaje… czarnoskóry Chochoł (chochoł) jako symbol wszystkich wygnanych z rodzinnego domu. Zapewne dzieje się tak, bo – jak pisze poeta w postscriptum – „budujemy mury / kłaniamy się murom”.