Paryż, 12.2.68

Mój kochany – smutno mi było wyjeżdżać¹, widziałeś, w jakim byłem humorze, o niczym z tobą nie mówiłem, zresztą tak samo jak w Redakcji [„Twórczości”] i Związku [Literatów Polskich], po prostu nie miałem siły. Z listu do mojej żony dowiesz się, ile miałem niespodziewanych spotkań i jak mnie te stare baby² wymęczyły – Ty nie masz pojęcia. Byłem także u Gallimarda³, ale tam to jest trudniej niż w pałacu Elizejskim, taka etykieta, żeby to do mnie był taki utrudniony dostęp! Zobaczę się dopiero w przyszłym tygodniu, Babiński⁴ tu ma do mnie jakiś interes, więc pewnie przedłużę sobie wizę i wyjadę do Rzymu jakiego 28 [lutego] lub 2 [marca], zobaczymy zresztą. Tu mi bardzo dobrze i pokój podły, ale bardzo tani, 25 franków. Ambasada dała mi 100 franków na hotel, a poza tym zapraszają mnie, więc mało jeszcze wydałem, no, ale musiałem już trochę pieniędzy zmienić. Trochę przeraża mnie myśl o tym, co będę robił w Poitiers, żeby mnie za bardzo nie zmęczyli, wobec przedłużenia mojego pobytu tutaj chyba trzeba, żeby Hania trochę – nie bardzo – później do Rzymu przyjechała. Jean Marin⁵ dużo mówił o Stawisku, pytał się o Ciebie i o Włodka⁶. Ale więcej oczywiście mówiliśmy o polityce. Kocik⁷ jakiś nędzny. I smętny. Moje złoto, staram się nie pisać o wszystkim, co mnie martwi i gryzie, bo i po co? W niczym się sytuacja nie zmieni, a ostatnio była bardzo trudna dla mnie z rozmaitych powodów. Chciałbym jednak, żebyś czasem do mnie parę słów napisał, ja wracam do hotelu Cayré 20 przed południem. Może już będzie ładniej, na razie nie żałuję, że pojechałem w futrze. Będę Cię oczywiście trzymał w kursie moich spraw – o ile czas mi pozwoli na pisanie. W Poitiers idzie po 4 filmy dziennie, i to w tym samym miejscu, kończy się 19-go na Matce Joannie. Trochę z tego trzeba będzie wytrzymać, ale czy potrafię?

Twoje gacie niebieskie na mnie dobre – ale wyglądam w nich, jakbym zaraz miał tańczyć Nokturn i Tarantellę¹¹.