Wrześniowy numer zaczyna się nekrologiem Tadeusza Komendanta, jednak czystym zrządzeniem losu jego postać uważny czytelnik odnajdzie też w poemacie Kazimierza Brakonieckiego Portret młodego poety, będącym próbą podsumowania losów „poobijanego pokolenia towarzysza Gierka Solidarności stanu wojennego / odzyskanej i roztrwonionej demokracji”. Tą nicią, która przewija się przez większość tekstów, są ludzkie losy: przedwojenne, wojenne i powojenne konkretnych osób w Postscriptum seniora polskich prozaików Józefa Hena, Stanisława Ignacego Witkiewicza (17 września mija osiemdziesiąt lat od jego śmierci) zestawione z losami Waltera Benjamina w eseju Henryka Wańka, losy uczuć łączących ludzi i rośliny w opowiadaniach Grzegorza Strumyka… Wątek ukraiński wierszy Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego rymuje się z takimż w opowieści o niesymetrycznej miłości w Lalce Włodzimierza Antkowiaka. Tak, autorka Czarnej plamy, Marta Zelwan, pisywała kiedyś jako Krystyna Sakowicz… Jeszcze jeden rodzaj losów to los zapoznanego, a właściwie nie rozpoznanego poety, który za życia miał mniej szczęścia niż Miron Białoszewski, którego krąg współtworzył, grał w Teatrze na Tarczyńskiej, pisał sztuki, był też autorem lub współautorem tekstów wielu przebojów, takich jak choćby śpiewana przez Ludmiłę Jakubczak Alabama czy Pod Papugami przez Czesława Niemena. Nazywał się Bogusław Choiński. Esej Natalii Ambroziak Grzyby, wiersze i skamieliny. Psychodeliczna szkoła przetrwania Bogusława Choińskiego, którego pretekstem stały się pięknie wydane staraniem siostry poety, Barbary Mościckiej, w stu (sic!) egzemplarzach monumentalne Sztuki mieszane, gromadzące rozproszony dorobek Choińskiego, jest pasjonującą opowieścią o artystycznym undegroundzie w czasach szarego socjalizmu i świadectwem, że poezja Choińskiego nie straciła swej szansy.