Pamięci Michała Jagiełły

Nasi zmarli uważnie przyglądają się,

czy dobrze wypełniamy pozostawione przez nich

obowiązki, wdowy, kochanki, dzieci, psy,

cały ten porządek – nieporządek – obrządek.

Widzę, jak otwierasz szeroko ramiona

i wołasz do mnie i stojącego przy mnie Tomka:

Przy – ja – cie – le!

Na rozświetlonym słońcem Krakowskim Przedmieściu

jeszcze nie wiesz kim jestem, ale obejmujesz tym gestem

także mnie i smagłą dziewczynę na rowerze,

która przypadkowo zmieściła się w kadrze twoich ramion.

Wszyscy byli dla ciebie przyjaciółmi.

Choć istnieli także zawistnicy, ciemni grabieżcy światła duszy.

Szczególnie tu, na nizinach, w chłopskiej zagrodzie,

gdzie natura dopominała się o krew: czarnej kury, świni, wołu.

Ale także w nizinnym pośpiechu miasta

zawsze ta rytualna ofiara z rytmu krwi.

Tylko w górach, wysoko: przy – ja – cie – le!

Ty, zwierzę i gwiazda – ciało przy ciele.

Każde ja, które potrzebowało pomocy,

a także tojady, szarotki i górskie storczyki.

Wszystko co kruche jak życie, radosne jak kobieta,

i jak twoja kobieta ukochane. Ciało przy ciele.

I kamyki, lawiny kamieni, już uspokojone, porosłe mchem,

a w każdym kamieniu odciśnięte zwęglone ciało

widłaków, skrzypów i paproci sprzed milionów lat,

odciski niedźwiedzich łap, skamieniały permski las.

Drzewa rosły i obumierały, torf zamieniał się w węgiel.

I nagle, przez krótką chwilę, w tej wieczności,

ty i granitowe góry krystalicznie oligoceńskie,

i podwójna lina z barwnym splotem– nierozłączni przyjaciele.

Nie wiadomo, gdzie się kończyłeś, a gdzie zaczynała ona,

w wąskim kominie, z zadrapaniami na skórze,

w upartym schodzeniu – pod – chodzeniu do człowieka.

Góra patrzyła na górę, zapadał zmierzch.

A potem na dole gwar, zapach sera i góralska muzyka,

blask i oczy rwące jak przejrzyste, chłodne strumienie.

Gdzie odchodzą mężczyźni?

Idziemy z Tomkiem Drogą do Białego i nagle wszystko mówi:

Przy – ja – cie – le!

luty 2016