Obszerny, stustronicowy tom był pisany przez kilka lat. Część utworów została wydana już wcześniej (w książce poetyckiej Ciałość z 2004 roku), ale tu znalazły sobie naturalne miejsce po wkomponowaniu w cykl pięciu miłosnych poematów, zakończonych krótszą kodą – wierszem Kocie nieba. Już ich tytuły: Święte, Ko-Hana (Hanna to imię żony poety), Ciałość, Erodotyki, Panteistycznie tamtego lata wskazują na modlitewno-erotyczny charakter tej poezji. Brakoniecki wprowadza czytelnika w intymny świat uczuć odsłaniających różne oblicza miłości – a robi to jednocześnie uczciwie, mądrze i subtelnie.

Historię czterdziestu lat małżeństwa przywołuje poeta językiem pełnym inwencji (widocznej choćby w neologizmach nazywających totalny charakter ludzkiej miłości, jej zmysłowość i psychofizyczną jedność), zmetaforyzowanym, miejscami prawie mistycznym, lecz wystrzegającym się czułostkowości. Brakoniecki znajduje także wyraz dla bólu rozłąki, pasm cierpienia, pokładów lęku związanego z biedą czy niepewnością jutra. Wtedy do wierszy śmielej wkracza konkret, brutalny szczegół, bezwzględny sąd nad własną małością.

Erodotyki są bezpruderyjne, ale nie obsceniczne, odważne nie ze względu na epatowanie intymnym szczegółem, lecz dzięki dotykaniu słowem tajemniczego aktu zlania się w jedno dwóch istnień, oddanych sobie na dobre i na złe, do końca. Otwartość Brakonieckiego jest radykalna. Autor tomu nie cofa się przed tym, co w polskiej poezji niesłychanie rzadkie – mocuje się w wierszach z decyzją o aborcji, którą podjął przed kilkudziesięciu laty. Tren do nienarodzonej córki (Ko-Hana, IV) jest pełną wstydu i żalu prośbą o zrozumienie, zapisem zmagania z ciężarem winy:

Brakoniecki wpisuje się tu w szereg poetów i poetek elegijnych, którzy w starości żegnali swoich ukochanych lub w swoich utworach antycypowali ich utratę (myślę między innymi o Jarosławie Iwaszkiewiczu, Annie Kamieńskiej, Urszuli Kozioł, Andrzeju Mandalianie…).

Adresatka i bohaterka Erodotyków jawi się raz jako złamana nieszczęściem kobieta, która przytłoczona lękiem o przyszłość zgodziła się na śmierć swojego nienarodzonego dziecka, raz jako pełna oddania matka dwóch synów, najczęściej – jako najważniejsza w życiu podmiotu Osoba, wcielenie żeńskiego pierwiastka świata, twórcza, potężna siła podtrzymująca jego siły witalne.

Dużo więcej tu jednak autoportretów warmińskiego poety, neurotyka, egoisty, lecz także namiętnego panteisty: otwartego na piękno, głodnego doznań, tęskniącego za rozkoszą i zachwytem, pięknem i cudem codziennej bliskości. To z jednej strony bohater bardzo żarliwy i wrażliwy, z drugiej – bezwzględnie wyczulony na fałsz i brzydotę. Ktoś, kto w miłości widzi i dar, i zadanie. Kto umie przyznać się do obrzydzenia starością skory pełnej „plamek zgrubień wulkanów czasu” (Ko-Hana, XXXVI), lecz nie potrafi się pogodzić ze śmiercią, choć tak pięknie pisze o nieuchronności przemijania.

Książka jest także portretem domu, który oboje stworzyli. Domu z książką, z ciszą, ze wspólnym (potem osobnym) łóżkiem, z chrapaniem, kłótniami i pocieszającym dotykiem. I z kotem, ogrzewającym ciało coraz bliższe śmierci, świadkiem orgazmów i płaczu, towarzyszem leniwych popołudni i kłótni przy kolacji. Pożegnalny wiersz tomu okazuje się czymś dużo więcej niż pochwałą zwierzęcej empatii:

Brakoniecki kontempluje w Erodotykach tajemnicę życia, które znajduje sobie coraz to nowe formy, wbrew zmianie i przemijaniu. Miejsce czarno-białej kotki zajmie kolejna, szarobura. Także miłość nie umiera. Jest jedna: „czy ta sama czy inna nikt nie wie / jaki i my sami ci sami lub zupełnie inni”.