Poranny prom z Visby obrócił się wokół własnej osi na środku zatoki. Zostawił w szkierze wir spienionej wody, wyrzucił z siebie w szybkim tempie ludzi do przeszklonego, parterowego budynku przystani promowej w Nynashamn. Pakistańczyk po przelocie pierwszej fali wyokrętowanych odczekał jak zwykle swoje piętnaście minut, po czym zamknął bufet i kiosk do czasu, kiedy przypłynie kolejny prom z Visby. Sam na przystani był bez szans. Wprawdzie równolegle cumował polski prom, z nieodspawanym herbem Visby na dziobie i portem macierzystym Nassau na rufie, ten sam, którym przypłynąłeś kilka tygodni temu, ale ludzie wysiadający z tego promu szybko mijali kolejne bramki, barierki, drzwi, wsiadali do najczęściej już na nich czekających busów, używanych volkswagenów, skod i mercedesów, żeby czym prędzej odjechać w stronę tymczasowych miejsc pracy. To się nazywa słuszna realizacja praw naszych ze wszech miar uzasadnionych, zupełnie inaczej niż gdy jakiś brudas próbuje na stałe zamieszkać w Polsce, co się nazywa hybrydową inwazją, atakiem islamu, najazdem bydła. Bo co innego, gdy my naszym, a co innego, kiedy inni nam, zaprawdę. Jak zatem powiedziałem − przystań opustoszała, tylko na wysokości kas stał niewątpliwy rodak w wytartym, lekko przepoconym podkoszulku z emblematem amerykańskiego uniwersytetu, być może Georgetown, może Yale. Pokaźny brzuch wystawał spod podkoszulka. Na ramiona rodak narzucił kurtkę dżinsową, dekatyzowaną i takież same miał spodnie dżinsowe, ciasno podpięte paskiem pod krzywizną brzucha. Raz, że wyżej by się nie dało, a dwa, że to cholernie niezdrowo tak opinać brzuch paskiem w pół jelita. Za plecami trzymał zawinięte w papier gerbery. Gerbery, jak wiadomo, są tradycyjnie kwiatami pogrzebowymi, zatem patrzyłeś na niego urzeczony i oczekiwałeś, że z promu, który właśnie przypłynął z Polski, wyjedzie na kółkach jakaś trumna. Czekałeś na rozwiązanie tej niezwykłej sytuacji, a jednak korytarz prowadzący w stronę nabrzeża, przy którym cumował prom z Polski, długo pozostawał pusty i ciemny. Rodak coraz bardziej nerwowo miął owe gerbery w papier opakowane i przestępował z nogi na nogę, jakby mu się chciało. Może przed spotkaniem ważnym nie oddał zawczasu honorowo moczu, nie przewidział też długiego oczekiwania, a zarazem z nadchodzących chwil nie chciał rodak nic uronić. I zrazu cicho, a potem coraz głośniej i głośniej słychać było terkot kółek walizki, jedno jej kółko ewidentnie turkotało nieco inaczej niż drugie i dźwięk co jakiś czas się urywał, gdy torba na kółkach zapewne przewracała się na bok w wyniku pośpiechu, w jakim była ciągniona, oraz niewspółmierności oporu stawianego przez oba kółka. Z akwariowej poświaty przeszklonych korytarzy pomału wyłaniała się postać płci żeńskiej, o czym świadczyły luźne i dosyć długie, strąkowate, przetłuszczone włosy, czerwona szminka nałożona na bladoróżową, szeroką twarz w okolicach ust oraz zarysowujące się pod ubraniem pokaźnych rozmiarów piersi. Spod podkoszulka, znaczonego spranymi znakami jednej z drużyn NBA, wystawał figlarny, acz spory wałeczek sadła, twarz szeroka powyżej, jasnoróżowa, gdzieniegdzie tylko upstrzona trądzikowymi pąklami, lekko lśniła od potu w bocznym dziennym świetle wpadającym przez okna. Coś trzymała w prawej dłoni, chowając to za plecami, tak jak ten tutaj samczyk rasy polskiej trzymał kurczowo z tyłu gerbery, mimo że wystawały mu raz z jednej raz drugiej strony w wyniku nerwowego przestępowania z nogi na nogę. I nagle stało się. A stało się szybciej, niż mogłeś się spodziewać. Otworzyły się ostatnie szklane drzwi dzielące tych dwoje zmierzających ku sobie, uśmiechniętych i w uśmiechu wystawiających obopólnie kompletne, chociaż nierówne jak polski płot uzębienie. Ich zetknięcie było jak zderzenie hadronów po długiej podróży przez czeluście cyklotronu. W tej samej sekundzie on wystawił przed siebie bukiet nagrobnych gerberów w papier zawiniętych, a ona ku niemu wystrzeliła prawą rękę z czteropakiem „Tyskiego” w puszce. Przejęcie darów nastąpiło szybko i bez słowa, podobnie jak bez plaśnięcia, chociaż prosiłoby się o nie, przylgnęli do siebie na jedną śliską, spoconą chwilę. Przyciągnęli się lewymi rękami, w prawych tkwiły bowiem przejęte w locie niemal dary. Wyglądali jak para ogrów czy może raczej włochatych postaci widywanych w książkach o łowiecko-zbierackich początkach ludzkości, gdy panowały dość proste i fundamentalne formy wymiany, w której samiec ofiarowywał samicy w zamian za seks i możliwość podtrzymania swojego genotypu mięso mamuta. Im więcej miał tego mięsa do ofiarowania, tym większe miał szanse. Dokonało się. Polska. Mieszkasz w Polsce, mieszkasz w Po-po-po-po-po-polsce. Przemknęło ci to przez myśl i zamknąłeś oczy, aby tych dwoje zatrzymać w biegu, utrwalić dla przyszłych pokoleń. Znak, że pieśni powrotu to czas. Pleśni powrotu to czas. Z tego nie da się wyjść, trzasnąć drzwiami. Poczułeś w jednej chwili, jak twardnieje skóra, pąklowieją kończyny, jak wyłazi z ciebie ukryty przez kilka tygodni waran albo inny jaszczur, jak stajesz się tym jaszczurem, jak, och otworzyły się oczy niebieskie, widzisz siebie, marynarza w Azji, a zarazem trzyletniego, pięcioletniego chłopca na warszawskim podwórku. Nie możesz tego objąć szlifowanym, jaszczurczym rozumem.