Jarosław Petrowicz
Nauczycielu dobry…
[…]
Na pobliskim parkingu stoi szereg autokarów. Kierowcy rozmawiają o swoich doświadczeniach zebranych podczas dowozów dzieci do szkół i podczas wyjazdów turystycznych. Mirek z Dębnika przeciera spocone czoło chusteczką i narzeka:
– Coraz gorzej… Coraz gorzej… Ostatnio wyciągali mi zagłówki z foteli w autobusie i się nimi rzucali. Zatrzymałem pojazd. Wstaję. Podchodzę. Pytam: Czemu to wyjąłeś i tym rzucasz? To nie ja, odpowiada, to nie ja! Trzyma zagłówek w ręce i mówi: to nie ja.
– W moim busie w tapicerce uczeń zrobił dziurę nożyczkami. „To nie ja” – opowiada Marek z Opola. Zapala papierosa. – Oparło się o dyrekcję, i to, że obraziłem ucznia. Nie, że zniszczył fotel, tylko że naruszyłem jego godność osobistą. Oczywiście nikt nic nie naprawił. Odechciewa się.
– Kiedyś woziłem bydło do Kłobucka – włącza się Wiesiek z Częstochowy. – Miałem napis na samochodzie „Żywe zwierzęta”. To szkolne bydło jest lepsze, bo samo wchodzi do pojazdu. Krowy i świnie jednak trzeba było zaganiać do środka. Zrób sobie tabliczkę „Bydło szkolne” i wstaw za szybę zamiast „Autobus szkolny”.
– No, ostatnio mi jeden nalał na drzwi. Od środka – zwierza się Irek z Wólki Czepowej. – Wracałem z pielgrzymki z Częstochowy, nie zatrzymałem się, bo nie było gdzie zjechać, to mi nasikał na schodki i na drzwi. Nażłopią się coli, fanty, a potem pół godziny nie utrzymają moczu.
– Kiedyś też zlali mi się do środka, jak wiozłem kolonię na Górę Świętej Anny. Ale nie powiem… Franciszkanie skutecznie zmusili ich do umycia autobusu. Jeden cwaniaczek się stawiał, to dostał Biblią w łeb i kopa ze szpica na poprawkę. Przestał protestować. A potem braciszkowie przeczołgali przez pięciokilometrową Drogę Krzyżową całą grupę. Gdy wracaliśmy z kolonii, nikomu nie chciało się siusiu…
– Księża mają więcej szacunku niż nauczyciele. Jechaliśmy do Lichenia. Jeden przez tylną szybę pokazywał kierowcy tira środkowy palec. Facet nas wyprzedził. Zatrzymał. Zadzwonił po policję. Misiaczki przyjechały dosyć szybko. Wiecie, jak się skończyło? Nauczycielki dostały po pięć dych mandatu.
– A no, jak tak pilnują… Tak wychowują… To niech płacą! – wyrokuje Marek, przydeptując peta czubkiem buta.
Myślę: „Obyś cudze dzieci uczył!”. Przysłowie? Ostrzeżenie? Przekleństwo? Pewnie każde z nich! Nauczycielstwo to ciężki kawałek chleba. Praca frustrująca, niewymierna, z każdej strony narażona na krytykę, przez wielu rozliczana, kontrolowana i krytykowana. Przede wszystkim sprawdzają nauczycieli uczniowie, którzy są w pewnych dziedzinach bardzo bystrzy i w każdej chwili gotowi do bolesnego wypunktowania pedagoga. Czujni wydają się, co także zrozumiałe, rodzice, przeważnie bezkrytycznie podchodzący do swoich pociech, broniący dobrego ich imienia i dobrego mniemania o sobie. Hospituje dyrektor – to jego praca. Sprawdza kuratorium. Kontroluje organ prowadzący, najczęściej jest to gmina albo stowarzyszenie. No i patrzą sobie na ręce sami nauczyciele. Przynajmniej niektórzy, przynajmniej wielu, przynajmniej większość. Niektórzy gotowi utopić kolegę lub koleżankę w łyżce wody. Szczególnie ostatnio niewdzięczność tego zawodu przybrała na sile z tego powodu, że uczeń przestał w szkole być wychowankiem, a stał się klientem. „Klient nasz pan” – mówi inne (chińskie?) porzekadło, które również może okazać się ostrzeżeniem i przekleństwem. Spróbuj postawić niską ocenę dziecku, a już spotykasz się z wyjaśnianiem, przepytywaniem, zarzutami, podejrzeniami. A czy wszystko zrobiłeś, co w twojej mocy, aby dziecko się nauczyło? Czy dobrałeś odpowiednie metody? Zastosowałeś indywidualizację nauczania? Miałeś odpowiednie podejście? Byłeś rzeczywiście przygotowany? Wyznaczyłeś cele? Czy pomoce dydaktyczne dobrałeś właściwie? Byłeś sprawiedliwy?
Niech no uczniowie się poszarpią na przerwie. Pani ich rozdzieli, wpisze uwagę do dzienniczka, a już dochodzenie: kto zaczął, czyja pierwsza wina i gdzie była wcześniej nauczycielka? Czy była na dyżurze? Czy odpowiednio wypełniała obowiązki? I tak dalej, i tak dalej. Temat jednak nie jest wcale nowy. Nauczycielstwo to specyficzna profesja, znajdująca się na progu przed drzwiami z napisem: „Klasa średnia”. To wejście jednak przez wieki nie było otwierane i chyba przez kolejne nikt go nie otworzy…
[…]
[cały tekst można przeczytać w numerze]
