Nikomu

Tak się porobiło, że nawet autorytety moralne cytują imperatyw kategoryczny Kanta „Niebo gwiaździste nade mną, prawo moralne tam, gdzie słońce nie dochodzi”. Filozofowie przedzierzgnęli się w głupich filozofów, Myślicieli Rodina siedzących na stolcu w świątyniach dumania. Idealiści zgadzają się z Feuerbachem, iż „człowiek jest tym, co zje i popije”⁴ (vide: Tatar⁵). A znów materialiści mają gdzieś⁶ zjadacza chleba i wierzą w życie po żarciu, czyli latrynianie⁷.

Ludzie pióra już nie piszą, tylko robią innym koło pióra. Jakby białe kruki powstawały w wyniku obsrania przez ptaki. Każdy, jak sraluch i Tołstoi z toi toi⁸, używa tylko czterech liter alfabetu: „de, ee, fe, gie”, by wyprodukować de facto (gówno prawdę). Jeden po drugim dziennik zamienia się w nocnik, czym potwierdza sąd Nietzschego, że nie ma faktów – są tylko interpretacje. Ci, co pisali złotymi literami, teraz podpisują się gównem. Na usprawiedliwienie cytują ludowe mądrości: „Gdzie drwa rąbią, tam drwale kloce stawiają” lub „Życie jest długie, szare i do rzyci, czyli do usranej śmierdzi” (w skrócie „Od CV do WC”). Jak nie urok to sraczka⁹: titicaca¹⁰ lub titicacao¹¹.

O, ja!¹² Za krąg towarzyski robi dziś rolka srajtaśmy¹³. Piśmiennych rajcuje biodegradacja, czyli nasranie na pagony, ufajdanie każdego, kto nie lubi Harnasiów Szymanowskiego, czyli chamstwa i góralskiej muzyki. Hejterów kręcą porównania do Goebbelsa uprawiającego Hejt Hitler. I obsmarowanie ludzi tak, by wyglądali jak nieboskie stworzenia, a nie jak pomazańcy boży¹⁴. Podoba im się „Dup!” – odgłos upadku na cztery litery.

Tępi się włóczęgostwo¹⁵, wspiera wycieczki osobiste¹⁶. Łazienki Królewskie (tam, gdzie król chodzi piechotą) są trendy jak Canossa, gdzie cesarz chodzi piechotą. Modne są spacery Trasą Łazienkowską (Trasą W-C) do WyChodka¹⁷, gdzie gówno chodzi per pedes i per perystaltyka, gdy ma wychodne.

Ślepi z nienawiści nie potrafią spojrzeć prawdzie w oczy. Wszyscy jak jeden mąż stanu i nie-mąż stanu¹⁸ obrzucają się fekaliami i podobnymi do nich fake newsami. Prawo patrzy na to przez palce¹⁹, więc wszędzie słychać pierdzielenie²⁰. Nikt nie używa słodkich słówek. Co najwyżej częstuje dropsami – cukierkami z gatunku „pies ci mordę lizał”. Teraz bowiem czworonożnym przyjacielem człowieka jest nie tylko stołek, ale przede wszystkim psubrat, psiapsiółka – wyszczekana baba, i jamnik, który jak każde kłamstwo ma długi nos i krótkie nogi.

Nie wiadomo, jaka to epoka literacka. Inspirowane Burzą Szekspira gównoburze wskazują na Renesans, a fascynacja chamstwem na Młodą Polskę²¹. Jedni uważają, że mamy pozytywizm, inni, że negatywizm, jeszcze inni, że Romantyzm, bo mierzy się siły na zasiłki. Są wreszcie tacy, którzy twierdzą, że nastały mroki Średniowiecza, a nawet że jesteśmy w dupie. Ci proponują slogan: „Ciemno jak w dupie u Murzyna? Chcesz widzieć dalej niż srasz? Kupuj żarówki OSRAM!”.

Hejt kasuje Manzoniego, który sprzedawał swój kał jako artefakt – Gówno artysty, po sto dwadzieścia tysięcy złotych za puszkę. Pecunia non olet²². Hasło Białostockiego „sztuka cenniejsza niż złoto” Włoch zmienił na „gówno cenniejsze niż sztuka złota”. Niedawno w muzeum Guggenheima wystawiono złoty sedes. Przypomina się pup-art Duchampa, który przytargał na wystawę pisuar i zatytułował go Fontanna, a kopię Mony Lizy podpisał L.H.O.O.Q. (fonetycznie ‘ma gorący tyłek’).

Dadaiści – banda świrów. Na wystawę psychiatry Ernsta wchodziło się przez klop²³. Jarry wzuwał szpilki, żłopał absynt z atramentem i strzelał ze spluwy do słowików. A Vaché chciał strzelać do widzów ostrymi nabojami! Dziś do publiki strzela się gównem. Króluje humor kloaczny (WiCe i żart gówniany – kupa śmiechu). Gorszy niż humor rabelaisowski i rewia²⁴ w sraczach z filmu Monty Pythona. Przez g²⁵ literatura nie może wylecieć ponad poziomy. Nie ma kto pisać do czytelnika, więc na pytanie, co będziemy czytali, odpowiem jak pułkownik u Márqueza: – Gówno!