„«Ludzie chętniej wierzą dużemu kłamstwu niż małemu». Kto to powiedział? Hitler. Jeżeli to słuszne spostrzeżenie (a sprawdzono, że tak), to znaczy, że nasza psychika, w gruncie rzeczy, nastawiona jest na prawdę, spodziewa się prawdy. Przyzwoitości. Dopuszcza jedynie małe kłamstwa. Dlatego człowieka łatwo oszukać. Wystarczy wymyśleć wielkie kłamstwo, a staje się bezradny. Ono mu się nie mieści w głowie. Czy zaprogramowano go w kierunku dobra i prawdy? Najwyraźniej człowiek uwrażliwiony jest na małe kłamstwa, a duże przekraczają jego pojęcie. Nie ma tego rodzaju przenikliwości i podejrzliwości, jeśli jest normalny. Jeśli jest wariatem, to owszem. Wariat mógł przewidzieć, że to nie łaźnia, ale komora gazowa. Zdrowy umysłowo – nie”.

Prawda to to także tytuł jednego z dwóch opowiadań Piotra Oprządka. Oba utwory tego młodego autora, bezbłędne językowo, choć pełne wulgaryzmów, przynoszą przejmujący obraz młodzieżowej subkultury krakowskiego blokowiska. Miałem na końcu języka słowo margines, ale się w ten swój język ugryzłem.

Kto zna znaczenie terminu pareidolia domyśli się, że groteskowa miniatura Jakuba Sosnowskiego pod takimż tytułem też w pewnej mierze dotyczy prawdy i nieprawdy. Inne (w obu znaczeniach) prozy to Spassverderber Ninette Nerval (pierwszy raz w „Twórczości”) i Letnicy, ptaszki i mech Mariusza Korycińskiego.

Jak prozaików, poetów też czworo, różni i dobrzy.

Więcej niż zwykle o teatrze – Elżbiecie Baniewicz tym razem sekunduje w Przeglądzie zagranicznym Agnieszka Kumor, opisująca festiwale w Awinionie i w Edynburgu.

W numer wtopiona też nitka Różewiczowska ‒ w wierszach i recenzji Piotra Kępińskiego książki Lekcje u Różewicza Janusza Drzewuckiego oraz w nocie tego ostatniego, której pretekstem stał się album Różewicz w fotografii.