Duszny, lipcowy wieczór. Widok ten sam, co zawsze: przede mną Czyżyny i Kraków, z lewej stara Nowa Huta, z prawej nowa Nowa Huta. Od kilku godzin przechadzałem się wzdłuż balkonu, tam i z powrotem, po każdym kursie plując przez barierkę i licząc, jak długo ślina leci z jedenastego piętra. Jeżeli też ciekawi cię to zagadnienie, możesz uwierzyć mi na słowo, że około czterech sekund. Moje rozmyślania koncentrowały się jednak na innym temacie i chociaż teraz wydają mi się banalne, były paląco wręcz aktualne dla dwudziestolatka, któremu udało się wreszcie skończyć szkołę i który od razu dostał się do kolejnej. Dla odmiany nie z końca małopolskiego rankingu, ale ze szczytu światowego, co było niczym w porównaniu z trzystoma kilometrami, które od października miały dzielić mnie od kolegów i baru Północnego, gdzie dwanaście pierogów ruskich kosztowało wówczas trzy złote i jeden grosz. „Łódź, kurwa!”, tyle wiedziałem o swojej najbliższej przyszłości, a z każdym kolejnym splunięciem wszystko komplikowało się coraz bardziej. Gdy przyłapałem się na rozważaniach nad istotą Boga i prawdy, ohydnie charknąłem, splunąłem po raz ostatni i nie czekając na lądowanie, poszedłem na plac Bieńczycki. Dębowe Mocne 0,66 ml i cała teodycea ograniczyła się do pytania, kto pozwolił na obłożenie grzywną picia alkoholu na ławce. Chociaż tamto pytanie nie zaistniałoby bez pytania, kto pozwolił, żeby na moim ulubionym murku przed sklepem Joker spał dziad, mało że cuchnący, to jeszcze nietutejszy. Nie chciało mi się wracać do siebie, a centrum raczej bym nie podbił, zważając, że na stopach miałem domowe klapki czy raczej pocięte żyletką sandały. Nawet nimi mogłem wykopać tamtego śmierdziela, ale i tak już nie usiadłbym na jego miejscu. Skąd przyszedłem? Kim jestem? Dokąd zmierzam? Na drugą stronę ulicy. Wcisnąłem dwukrotnie przycisk na domofonie jednego z bloków na osiedlu Przy Arce, zwanym potocznie Przyarką. Nazwisko było zamazane markerem, co działało w dwie strony – zamiast pytania „Kto tam?”, od razu rozległo się bzyczenie.