Ale przecież nie trzeba od razu wariować,

dlatego, że blask nieba się z blaskiem człowieka

stapia, choć to na razie są jedynie słowa,

które każą na święte desygnaty czekać

pojęć, o których czasem mówimy „zielone”,

gdy nie mamy pojęcia o tym, co nas chwyta

w zachwyt i kiedy teraz spozieram w tę stronę

świata i tego miejsca i niesamowita

jego aura przemienia mi się w bezgraniczną

przestrzeń bycia, tę, w której mógłbym zaraz znikać,

nie znikam, bo mnie jeszcze zatrzymuje śliczność

tego nadąsanego przede mną chłopczyka.