Mówienie o szczególnej pozycji zajmowanej przez prozę Wiesława Myśliwskiego we współczesnej literaturze polskiej wydaje się banałem. A jednak ów, jak wydawałoby się, truizm pozwala na dostrzeżenie i zaakcentowanie wielości znaczeń zawierających się w położeniu nacisku właśnie na tę oryginalność. Mamy bowiem do czynienia z pisarzem, którego powieści przez lata zaliczane były do nurtu chłopskiego, przez co inne, równie istotne tropy interpretacyjne schodziły na dalszy plan. Mamy do czynienia z twórcą, który konsekwentnie unika poddawania się literackim modom i dyktatowi widzialności, organizującym współczesną kulturę, i na swoje książki każe czekać po kilka lat. Przypomnijmy: debiutancki Nagi sad ukazał się w 1967 roku, później w 1970 roku Pałac, kolejna powieść Kamień na kamieniu czternaście lat później (1984), na Widnokrąg czekano znowu ponad dekadę, bo utwór wydano w 1996 roku, Traktat o łuskaniu fasoli można było przeczytać po dziesięciu latach od opublikowania wcześniejszej powieści (2006), z kolei Ostatnie rozdanie w 2013 roku, a najnowszą powieść Ucho Igielne w 2018. Każda z nich staje się wydarzeniem i zaprzeczeniem tego, że dzisiejszy czytelnik szuka przede wszystkim literatury łatwej i przyjemnej. Jesteśmy świadkami takiego budowania opowieści, które stoi w kontrze do chronologii, opiera się na monologu, dla którego punktem wyjścia staje się to, co uruchamia pamięć oraz wokół czego generowana jest historia przepisująca życie z innej niż wcześniej perspektywy i otwierająca je na nowy punkt widzenia.