Ani pierwszy, ani ostatni taki numer. No dobrze – może pierwszy. W tym roku. I może ostatni właśnie taki, może kolejny będzie zupełnie inny. Więc niepowtarzalny. Tak. Świat jest na ogół niepowtarzalny. Dlatego warto go poznawać. Nawet wtedy, gdy jest czymś tak małym, jak świat pojedynczego zeszytu literackiego pisma. Pierwszego zeszytu w tym roku. Otwieram, bo wydaje mi się, że go znam. „Znajomych się zna. A przyjaciół się nie zna, bo zawsze nieznani. Kocha się to ich zawsze”. To Piotr Matywiecki. Jakby mnie ostrzegał. A może przeciwnie – jakby zachęcał. Czym właściwie? Całościowością, skończonością tej sentencji? „Myślę, że w filozofii, podobnie jak w sztuce, nie możemy «zakończyć dzieła»: możemy je tylko porzucić”. Chciałbym się jednocześnie z tym zdaniem Szymona Wróbla zgodzić i nie zgodzić… Zresztą, te nasze chcenia… „Chcę też, aby sztuka, o której mówię, do tej przestrzeni sięgała, bo bardziej niż piękna ma być ważna”. To Bogusław Jasiński. „Chciałbym też zrobić pracę jakąś tylko po to, żeby nazwać ją Dies Irae – to z kolei Szymon Wildstein. Więc może wrócę do gorzkiego początku wiersza Józefa Barana: „Najpierw wszystko jest ważne / potem nawet rzeczy najważniejsze / stają się kosmicznie odległe”. Kosmiczna odległość pomiędzy chceniem i możnością, rozpaczą i nadzieją. Ona się po prostu wydarza… „Jeśli idziesz gdzieś nocą i jest ciemno i wietrznie, a ty widzisz jakiś płomień w ludzkiej ręce, to nie myślisz, aby go zgasić, ale po prostu idziesz za tym tak długo, jak ten płomień się pali”. Nie wiedziałem, że to Hłasko, ale przeczytałem i teraz wiem. Po co mielibyśmy składać ten styczniowy numer, gdybyśmy nie mieli nadziei, że czytanie ma sens?